Βγαίνοντας από το χθες

 

Ακόμα δεν πολυπιστεύουν

πως έληξαν οι δυσκολίες,

πως έχουνε υπερπηδήσει

της Τύχης τις ατασθαλίες.

Εκείνος καταλυπημένος,

εκείνη καταπτοημένη

γι’ αυτά τα χρόνια που είχαν χάσει.

Και οι λυγμοί μισοκρυμμένοι.

Μα τώρα με τα βλέμματά τους

πήραν απόφαση ν’ αφήσουν

όλο το πριν σε κάποιαν άκρη,

τη νέα τύχη τους να ζήσουν.

Γλυκύς ο αυθορμητισμός της

στην τρυφερή ευγένειά του.

Ήρθε βοηθός και η Αφή τους·

άφησε λεύτερες τις λέξεις

να βγούνε στ’ ακροδάχτυλά τους.

Τι είναι η πατρίδα μας;

 

Τι είναι η πατρίδα μας; μην είν’ οι κάμποι;

Μην είναι τ’ άσπαρτα ψηλά βουνά;

…………………………………………..…..…

Μην είναι κάθε της ρηχό ακρογιάλι

και κάθε χώρα της με τα χωριά;

………………………………………..……….

Όλα πατρίδα μας! Κι αυτά κι εκείνα,

και κάτι που ’χουμε μες την καρδιά

και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα

και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά!

                        Ιωάννης Πολέμης 1862-1924    

…………     …………     …………     …………     

Όχι, παλιέ μας ποιητή,

αλλάξανε τα δεδομένα,

εμείς προκόψαμε πολύ!

Τα πάντα τώρα αλλαγμένα.

Φωτοβολταϊκά στους κάμπους,

ποτάμια διασωληνωμένα,

ανεμοσίδερα στα όρη,

αρχαία δάση ξυρισμένα.

Αυτή ’ναι η πατρίδα μας,

στον εικοστό πρώτο αιώνα,

με οδηγούς «επενδυτές»

στον χρηματόφιλο αγώνα!

Στην πυρά

 

Τα κύτταρα σε άναρχη πορεία,

ματαίως προσπαθούνε οι γιατροί,

ακόμα λίγες μέρες διορία

και ο ληξίαρχος να βγάλει το χαρτί.

Κατάλαβε καλά τη διορία,

και στα παιδιά του η απαίτηση γραπτή:

«Μες στη φωτιά να λήξει η ιστορία,

μη φοβηθείτε και μου κάνετε ταφή.

Οι διάφοροι ας πουν ό,τι νομίζουν,

δική μου η απόφαση αυτή.

Δεν τους αρκεί τη ζήση να ορίζουν,

τον έλεγχο ζητούν και στη θανή».

Τοις μετρητοίς

 

Ήτανε καλόκαρδος ο Ζήσης,

το αναγνωρίζανε πολλοί.

Ένα βράδυ, κάτι στην παρέα,

και ο Ζήσης έβγαλε χολή.

Απορήσανε που τον ακούσαν·

σαν να ήταν εχθρική βολή.

Πάντοτε φιλότιμος ο Μάκης

πρόθυμα να σπεύδει, να συντρέχει.

Σήμερα σε μια τρανή ανάγκη,

η αδιαφορία τον κατέχει,

σαν να είναι κάποιος ξένος

που φιλότιμο δεν έχει.

Σοβαρή και συνετή η Αρετή,

στις κουβέντες μετρημένη,

όμως τη Δευτέρα στη γιορτή

φέρθηκε λες κι ήταν φαντασμένη,

μια εξήγηση αδύνατο να βγει,

κι είναι πια εκτεθειμένη.

Ο Αντώνης, η Μελίνα, ο Πετρής,

η Σοφούλα, ο Νικόλας, η Παγώνα,

τόσοι φίλοι και γνωστοί και συγγενείς

ίσως κάποτε σου δείξουν άλλη εικόνα.

Η Αρτέμω, η θυμόσοφη γιαγιά,

στο σχολείο μόνο δυο βδομάδες.

Ήτανε τα λόγια της απλά

κι είχε για τον κόσμο δυο αράδες:

Γίνε τής ζωής ο μαθητής,

μάθε να παρατηρείς τους τρόπους.

Πάρε τη ζωή τοις μετρητοίς,

όχι όμως τους ανθρώπους! 

Ασπίδα

 

Αυθόρμητος και άδολος ο Λεμονής,

οι χωριανοί χοντροκομμένοι,

στην κοροϊδία αρκετοί επιφανείς

με γλώσσα στο κακό ακονισμένη.

Πήρε τα μάτια του μια μέρα ο Λεμονής,

μακριά από του κόσμου την κακία,

για τη φυγή του συμφωνούσαν κι οι γονείς,

αλλού να βρει κι αυτός μια ευτυχία.

Με θάρρος στην καινούρια του δουλειά,

για το σκοπό του αποφασισμένος,

σε μια παρένθεση κλεισμένα τα παλιά.

Ελεύθερος εκεί που ήταν ξένος.

Τριάντα χρόνια ξενιτιά ο Λεμονής

και γύρισε με μια γυναίκα ξένη,

με σιγουριά τον καρτερούσαν οι γονείς,

και τώρα ζουν μαζί ευτυχισμένοι.

Αυθόρμητος και άδολος ο Λεμονής,

και ίδια παραμένει η ψυχή του.

Κακή κουβέντα δεν του λέει πια κανείς,

αλλά κι αυτός ψημένος στη ζωή του.

Το  φθόνο αν σε κάποια μάτια δει,

με καλοσύνη πάντα χαιρετάει,

για των ανθρώπων το ποιόν έχει πειστεί,

και τη γαλήνη του μπορεί και τη φυλάει.

Διασκευή εμβατηρίου

 

Τραγουδούσα εγώ στο σχολείο: 

Πάνω κει στης Πίνδου μας τις κορφές

που θαρρείς τ’ αστέρια φυλούνε,

κάθε νύχτα λίγες αχνές μορφές

τα πηχτά σκοτάδια ερευνούν.

Της Πατρίδος πάντα πιστοί φρουροί

τον εχθρό να ρθεί καρτερούνε,

τον εχθρό που πίστευε πως μπορεί

στην Ελλάδα νικητής να μπει.

Θα τραγουδούνε τα εγγόνια μου:

Πάνω κει στης Πίνδου μας τις κορφές

φτερωτές τού Αιόλου γυρνούνε,

τι ωραίες αυτές οι ψηλές σιδεριές

και πώς όλες μαζί αντηχούνε!

Δε χρειάζονται πια οι γενναίοι φρουροί

στην καινούρια τρανή Ιστορία,

η Ευρώπη μας πάντα μπροστά προχωρεί

κι η πατρίδα μας μια μπαταρία!

Ασβός και λιοντάρι

Μικρός το δέμας ο ασβός,

απάνω του λιοντάρι πεινασμένο,

με δήγματα και με νυχιές

τον θεωρεί ως δεδομένο.

Αμύνεται με σθένος ο ασβός,

κι αυτός νυχιάζει και δαγκώνει,

πονάει κι ο περήφανος εχθρός

κι από την κούραση καταϊδρώνει.

Με πάθος πολεμάει ο ασβός,

δεν είναι διόλου δεδομένος,

το ηθικό του υψηλό,

κι ας ο εχθρός του φημισμένος.

Ορμάει θαρραλέα ο ασβός,

μικρός το δέμας, μα τα νύχια του μεγάλα,

τα δόντια δείχνει με κραυγές θανατερές,

κι ο βασιλιάς τής ζούγκλας στη φευγάλα!  

Αέρα!!!