Λατρεία, και μη

 

Καλά τα λίγα λόγια σου, καλή κι η αγκαλιά σου

και των χεριών το άγγιγμα καλό σαν τη μιλιά σου.

Ζητώ την παρουσία σου σαν βάλσαμο στον πόνο.

Πολλές ωραίες γύρω μου, μα εγώ εσένα μόνο.

Μπορεί ο λόγος σου ρηχός, δε βγαίνει απ’ την ψυχή σου,

τα μάτια σου ας μη μιλούν, μου φτάνει η μορφή σου.

Δεν έχω την απαίτηση και συ να με λατρεύεις,

μόνο να σ’ έχω δίπλα μου, ποτέ να μη μου φεύγεις.

Κι ας με κοιτάς λιγότερο απ’ όσο εγώ εσένα,

κι ας μη σκιρτάς στη θέρμη μου που καίει μόνο εμένα,

φτάνει να βλέπω πλάι μου τη σπάνια ομορφιά σου

κι ας είναι επιτήδευση κάποια γλυκόλογά σου!

        (Στη μνήμη τού καλοκάγαθου συναδέλφου που λάτρεψε

        τη συμβία του. Εκείνη πέρα από την ωραιότητά της δεν

        είχε να του προσφέρει τίποτα περισσότερο…)