Ξενιτιά 1958

Συγγενείς και γειτόνοι, μεγάλοι, μικροί, 

στην αυλή ξετυλίγουν παμπάλαιο δράμα,

με σφιγμένα τα χείλη κοιτούν σοβαροί.

Η ελπίδα κι ο φόβος κινούνε αντάμα.

Η Μαλάμω στη μέση, τα μάτια θολά,

ούτε ξέρει ή ίδια αν θέλει να φύγει,

γιδοπρόβατα λίγα, χωράφια φτωχά.

Αυστραλία, η νέα πολύφερνη τύχη.

Της Μαλάμως τα χρόνια κοντά δεκαεννιά,

άλλες τρεις αδερφές τυχερό καρτερούνε,

ο μεγάλος και μόνος σκοπός η παντρειά,

μέρα-νύχτα τις προίκες υφαίνουν, κεντούνε.

Αγκαλιάζει τις γλάστρες, το δάκρυ πικρό,

η Μαλάμω αφήνει τον κόσμο το μέγα,

είναι όλα, γι’ αυτήν, το χωριό το μικρό,

ομορφότερο δεν της φαντάζει κανένα.

Δύο μέρες ο δρόμος χωριό-Πειραιάς,

το καράβι, το άγνωστο, άλλη πατρίδα –

«ας αργήσεις! μα νά ’ρθεις!», ευχή τής γιαγιάς –

αξεχώριστα μένουν ο φόβος κι η ελπίδα.

Στη Μελβούρνη ο ξάδερφος – προξενητής,

ο γαμπρός με συστάσεις προσώπων εγκύρων,

λιγοστοί χωριανοί, μόνο δυο συγγενείς,

ένας γάμος – σκιά των πατρίων εθίμων.

Ένας άλλος εδώ της ζωής ο ρυθμός,

με ωράριο πάντα, σκληρή εργασία,

ο σκοπός δεδομένος, για όλους κοινός,

πλουτισμός, γυρισμός στη φτωχή την πατρίδα.

Καλοκαίρια, χειμώνες, και τρία παιδιά

της Μαλάμως δεσμοί και φροντίδες πληθώρα.

Στο κατώφλι τού χρόνου, χωριό – γηρατειά

την καλούν. Μα στη μέγγενη κάθε της ώρα.

Εμπειρίες σωρός, η ζωή προχωρεί

κι όλο τρέφουν τα όνειρα τη νοσταλγία.

Τις ακοίμητες νύχτες, η μνήμη ορθή

να σταθεί προσπαθεί στου καιρού την πορεία.

Όταν ήρθε του πλούτου η κάποια ακμή,

των παιδιών την πατρίδα τη λεν Αυστραλία…