Αυτή ήταν!

Ανθισμένο χαλί το κρυφό μου λημέρι

στου βουνού τα ριζά, ζωγραφιά η πηγή,

ο Ιούνιος φίλος, ζεστό μεσημέρι,

ποταμάκι, λιθάρια, γλυκιά μουσική.

Στων δρυών τη σκιά ξαφνικά η Γυναίκα!

λίγες όμορφες λέξεις, θερμή η μιλιά,

ανοιχτή αγκαλιά τα κατάλευκα χέρια,

μ’ ένα λίκνισμα αργό στα καθάρια νερά.

Στης πηγής τη νοτιά περισσέψαν τα ρούχα,

το κορμί της ελεύθερο μέσα στο φως,

κορυφές και γραμμές που θα ζήλευε Μούσα.

Του Ομήρου σκηνή! Και εγώ ενεός.

Ήταν όνειρο τάχα, σκιά τής αλήθειας;

Σε αρχαία βρισκόμουν ακμαία εποχή;

Είχα μπρος μου το θρίαμβο μιας συμμετρίας,

σμιλεμένη θεά, Παιωνίου μορφή.

Για μεγάλο ζωγράφο τα μέλη πλασμένα,

η θωριά της αυτόφωτη, μοναδική,

απαράμιλλου κάλλους υπόδειγμα μέγα,

του Ωραίου υπόσταση δοξαστική.

                                       Αφορμή τής ανάρτησης, η πρόσκληση Αριστέας και   

                                    Μαριλένας.