Αχώριστοι ο Γιώργης κι ο
Λευτέρης
από τα χρόνια τους τα
παιδικά,
στα κτήματά τους
αφοσιωμένοι,
και στις δουλειές τους
συνεργατικά.
Μαζί ένα Σαββάτο για την
πόλη
με του Λευτέρη το αγροτικό,
υποχρεώσεις, διάφορες
ανάγκες
και κάποιο νέο ανταλλακτικό.
Στη δύσκολη στροφή παλιά νταλίκα
απάνω τους· η σύγκρουση σφοδρή.
Βαρύτατα ο οδηγός Λευτέρης,
ο Γιώργης ένα τραύμα ελαφρύ.
Δεν άντεξε ο άτυχος Λευτέρης·
σαν κεραυνός το νέο στο
χωριό.
Στο γλυτωμό του καίγεται ο
Γιώργης,
πώς να σηκώσει τούτο το
κακό!
Βαριές οι μέρες αργοφεύγουν,
του κόσμου οι δουλειές δε
σταματούν,
τα γεγονότα λίγο-λίγο
ξεθυμαίνουν,
καθέναν τα δικά του τον
πονούν.
Του Γιώργη η μητέρα στον
Αι-Γιώργη,
σε μία λειτουργία ειδική,
λαμπάδα στο ανάστημα τού
γιου της,
τον άγιο θερμά ευχαριστεί.
Στα μαύρα τού Λευτέρη η
μητέρα,
σταυροκοπιέται στο καντήλι
με λυγμό.
Συντετριμμένη, μες στο κλάμα
της ρωτάει
γιατί το άδικο στον ακριβό
της γιο.
