Όταν τελειώνει το λαμβάνειν

 

Δυο φίλοι έχουν απομείνει,

τον επισκέπτονται συχνά,

οι άλλοι εξαφανισμένοι·

στη λήθη τα παλιά τερπνά.

Στην άκρη του ο καλλιτέχνης,

τα χρόνια γίνανε πολλά,

δυο φίλοι έχουν απομείνει,

δε λησμονούνε τα παλιά.

Φιλόξενος ο καλλιτέχνης,

το σπίτι σ’ όλους ανοιχτό,

πληθώρα οι γνωστοί και φίλοι,

κεράσματα και φαγητό.

Περηφανεύονταν οι φίλοι

που είχαν φίλο ακριβό,

υμνούσανε τον καλλιτέχνη,

του δείχνανε το θαυμασμό.

Φιλόξενος ο καλλιτέχνης

και οι συνάξεις καρδιακές,

τι όμορφα περνούσαν όλοι,

τι ευκαιρίες για δουλειές!

Στην άκρη πια ο καλλιτέχνης,

τα χρόνια γίνανε πολλά,

δυο φίλοι έχουν απομείνει 

που δεν ξεχνούνε τα καλά.

Το έργο και οι συμβολισμοί

 

Δυο χρόνια δούλεψε ο γλύπτης,

το έργο του κοπιαστικό.

Για τ’ αποκαλυπτήριά του

μελετημένο σκηνικό.

Επίσημοι εκεί στημένοι,

αδημονούσε το κοινό,

και τα σκοινιά μόλις κοπήκαν,

ακούστηκε μεγάλο Ωωωω!

Πυκνές αποδοκιμασίες,

χειρονομίες σκωπτικές 

και κάποιες αθυροστομίες,

αποχωρήσεις νευρικές.

Πρωτοποριακό το έργο,

το ύμνησαν οι κριτικοί,

κατεβατά κι ορολογίες

για τη μοντέρνα γλυπτική.

Το είπανε πολύ σπουδαίο

και αραδιάσανε –ισμούς.

Κανείς δεν είπε για Ωραίο,

μονάχα για συμβολισμούς.

Μόνον εγωισμός;

 

Εχθρός τής όποιας οικειότητας

φορεί τη μάσκα τής ψυχρότητας.

Πώς άραγε τα αισθήματά του;

πώς με το μέσα τού εαυτού του;

Μπορεί τα πάντα υπό το πέλμα

τού άκριτου εγωισμού του.

Στο πεύκο μας

 

Τράβηξα γι’ άλλη μια φορά στη μυστική μας λαγκαδιά·

ήξερα κάποιος με καλούσε.

Περήφανο μοναχικό μες στην ωραία ζωγραφιά

το πεύκο μας με καρτερούσε.

Μες στη λυκαύγια σιωπή ο ψίθυρός του καθαρός

από μακριά με χαιρετούσε,

το πεύκο φίλος συνεπής απ’ όταν ήμουνα μικρός,

ήξερα πόσο μ’ αγαπούσε.

Τώρα οι στίχοι της ηχούν στον ψίθυρο το μαγικό,

σαν τότε που μου τραγουδούσε

δίπλα στο πεύκο μας εδώ, στον τόπο τον ερημικό,

την ξανακούω πώς μιλούσε.

Πλημμύριζε τη λαγκαδιά μ’ αυτήν τη θεία της φωνή,

τον ουρανό μας τον δονούσε.

Κι οι δυο την ευτυχία μας τη βλέπαμε παντοτινή·

ποτέ κανείς δε θα πονούσε.