Στη βάρκα τής επιθυμίας

 

Μεγάλη η επιθυμία, 

ακοίμητη, αυξητική,                

χαμένη η παλιά του ηρεμία,           

η έμμονη ιδέα φορτική.                    

Ακμαία η επιθυμία,

της βγαίνει όμως μπρος η ηθική,

της επισείει μία παροιμία

και στέκει αυστηρά ελεγκτική.

Ακραία η επιθυμία

στηρίζει μια δική της λογική.

Αν και φοβάται κάποια τρικυμία,

παρωχημένη θεωρεί την ηθική.

Προχώρησε το πρώτο βήμα,

το δεύτερο δεν άργησε να ρθεί,

καινούριο στη ζωή αυτό το σχήμα,

σε άλλη ρότα πλέον έχει βγει.

Γενναία η επιθυμία,

τα δεδομένα βγαίνουν θετικά,

στο νέο περιβάλλον ευθυμία,

του έχουν έρθει όλα βολικά.

Δικαιωμένη η επιθυμία,

καλά που άφησε την ηθική,

γλυκύτατη αυτή η γνωριμία,

μία σαγήνη ισχυρά μαγνητική.

Πρωτόγνωρη ετούτη η ευτυχία,

μια άλλη στη ζωή του εποχή,

κι ας ο καθρέφτης τού μιλά για απιστία

και δείχνει μες στο ύφος ενοχή.

Την τέταρτη βδομάδα συννεφάκια

προβάλλουν ξαφνικά στον ουρανό

και κάποια υπαινικτικά λογάκια

σηκώνουν ένα χρώμα μελανό.

Τα σύννεφα απρόοπτα πληθαίνουν,

ξεφτίζουνε οι ενθουσιασμοί,

τα όποια θετικά μικραίνουν,

ανοίγουν οι παλιοί λογαριασμοί.

Ξεθωριασμένη η επιθυμία,

ορθώνεται ξανά η ηθική

και η παλιά εκείνη παροιμία

με λύπη τού μιλά για λογική.

Αφανισμένη η επιθυμία,    

η σκέψη πλέον στην επιστροφή.

Μα σαν θα βγει από την τρικυμία,

θα βρει την πόρτα πίσω του κλειστή.

Ένα υποκείμενο

 

Ευγενικός και προσηνής, σαν έβλεπε πως τον συμφέρει,

ανάγωγος και προπετής, όταν σε είχε πια στο χέρι.

Γαλίφης και ιδιοτελής, κακόψυχος και ραδιούργος,

δαιμόνιος στη διαβολή, στις μεθοδεύσεις του πανούργος.

Φιλότιμος και γελαστός ώσπου να γίνει η δουλειά του

και ύστερα αχάριστος και μόνο τα συμφέροντά του.

Αγόραζε τοις μετρητοίς στις αρχικές συναλλαγές του

κι αφού γινόταν έμπιστος, με ψεύτικες επιταγές του.

Τον πρώτο χρόνο μια χαρά, τού έβγαιναν οι ιστορίες,

το δεύτερο σιγά-σιγά αρχίσανε οι υποψίες.

Τα θύματά του πάμπολλα, στα ψέματα αριστοτέχνης,

με προσωπείο έντιμου, στο κλέψιμο δεξιοτέχνης.

Αγαπητός στους αφελείς, μα ήταν ένας λωποδύτης,

αξιοπρέπεια μηδέν, κατέληξε κοινός αλήτης.

Εκτεθειμένος για πολλά, τον έχουν μάθει πλέον όλοι,

τη μέρα δεν κυκλοφορεί· θα τον προγκίξουνε στην πόλη.

Ο επικήδειος

 

 Διακεκριμένος ο νεκρός.

 Ο κύριος ομιλητής προβεβλημένος,

 ο λόγος του μεστός,

 αξιοπρόσεκτα καλογραμμένος

 για του νεκρού την παρρησία,

 την ειλικρίνεια, το πάθος,

 την περισσή ευαισθησία.

 Τα τόνισε ο ομιλητής,

 παρότι δεδομένος ψεύτης,

 αναίσθητος, ιδιοτελής.

 (Δακρύσανε και μερικοί·

 για τα ωραία λόγια ίσως

 ή για το λάλον θράσος ίσως.)

 

Νοημοσύνη;

 

Της δώσαν όνομα σπουδαίο·

νοημοσύνη τεχνητή!

Στην εξουσία αλγορίθμων

εκόντες άκοντες θνητοί.

Ταχύτατα, βιβλία νέα,

εικονικοί οι συγγραφείς,

Διδάκτορες σε δυο βδομάδες

συμπιλημάτων συρραφείς.

Τα έλεγαν μελλοντολόγοι·

νοημοσύνη τεχνητή,

θα «γράφουνε» λογοτεχνία

κι οι άψυχοι και οι κουτοί.

Βαρύγδουπος ο νέος όρος

νοημοσύνη τεχνητή.

Κι ας είχαν λέξεις τής αλήθειας:

Συνθετική λογοκλοπή.

Εκσυγχρονισμοί

 

Σκουριασμένα γρανάζια στου κράτους το μύλο

τον πολίτη αλέθανε με τα χαρτιά,

υπαλλήλων το ύφος σε άφηνε στύλο

αγχωμένος να μένεις ξανά στην ουρά.

Διαρκείς αλλαγές που τις λεν βελτιώσεις,

με τα νέα συστήματα των κινητών,

σε καλούν απαντήσεις σε γρίφους να δώσεις

με τα γκοβ και τα πιν μηνυμάτων γραπτών.

Στης προόδου το δρόμο χαρτιά αφημένα,

εργαλεία γινήκαμε των συσκευών.

Σε λαβύρινθους ψάχνονται τα δεδομένα,

το καινούριο μας άγχος μονίμως παρόν.

Ο αγορητής

 

Για κάποια δευτερεύοντα κορώνες ηχηρές,

τον τόνο σήκωσε για εθνικά ιδεώδη,

στους άλλους καταλόγισε προθέσεις πονηρές,

με άνεση αντιπαρήλθε τ’ ακανθώδη.

Θερμό ακροατήριο με χειροκροτητές,

οι κάμερες κατάλληλα στραμμένες,

στα Μέσα διθυραμβικοί γνωστοί αναλυτές,

οι συνειδήσεις χειραγωγημένες.

Άλλο παράσημο

 

Ηρωικός ο λοχαγός στην Τρεμπεσίνα,  

οι στρατιώτες του μαζί του εξορμούν.

Πανηγυρίζουν για τις νίκες, στην Αθήνα,

τους γίγαντες της Πίνδου εξυμνούν.

Στις κρίσεις τού σαρανταπέντε

αξιολόγηση των αξιωματικών.

Προαγωγές, παρασημοφορήσεις

η αμοιβή σωστών πολεμιστών.

Το όνομα του λοχαγού σβησμένο·

εμπάθεια ανώτερου μεγάλου;

ή έργο δοσιλογικού εσμού;

Το μέλλον στο στρατό ακυρωμένο.

Και βρήκε γρήγορα δουλειά αλλού.

Του ήρωα το παρελθόν δεν το γνωρίζουν

οι συνεργάτες του στη νέα του δουλειά,

μ’ από την πρώτη ώρα του τον ξεχωρίζουν·

είναι το ήθος κι η μεγάλη του καρδιά.

Δυο χρόνια· και στο δρόμο κάποια μέρα

πέντε διαβάτες σταματούν το λοχαγό,

τον αγκαλιάζουν, κάποιος φωνασκεί «αέρα»!

Ένα αιφνίδιο μελίσσι βουερό.

Μιλούνε ζωηρά, χειρονομούνε

συγκινημένοι οι παλιοί πολεμιστές,

το λοχαγό τους δείχνουν πόσο εκτιμούνε

και τις μεγάλες του υμνούνε αρετές.

Αυθόρμητοι και άδολοι φαντάροι

δεν ξέχασαν ποτέ το λοχαγό,

το ξέρουνε πως ήταν παλληκάρι.

Τα λόγια τους παράσημο ακριβό!

.....................................................................................

Γεώργιος Καραϊσκάκης: «Αξιωματικοί μου, τιμήν και Σταυρούς

από εκείνους όπου δίδουν οι άλλοι δεν έχει το έθνος να σας δώση.

Το βραβείον εκάστου θέλει είναι η αναμεταξύ τής συντροφιάς μας

ανωτέρα υπόληψις. Τούτο μάς φθάνει δια τώρα, και αν πρόκειται 

να πεθάνωμεν ακόμη».