Το ζαρκάδι και το άλογο

 

Φορές το χορταράκι λιγοστό,

ζαρκάδι μου,

ο λύκος πάντα ενεργός

και ο χειμώνας συνεργός.

Μες στο στάβλο σίγουρο

τ’ αλογάκι μου,

λύκο, πείνα δε γνωρίζει,

ο χειμώνας δεν τ’ αγγίζει

τ’ αλογάκι μου.

Αποτίναξη

 

Άγονα τα χώματα, ξύλινα τα άροτρα,

λίγη η σοδειά.

Οι σπαχήδες άγριοι, άπληστα μας άρπαζαν

ως και τη μπουκιά.

Έγινε αβάσταχτη τόση αδικία τους,

κι ήρθε ο καιρός

πάνω απ’ το φόβο μας και την απραξία μας

να σκεφτούμε αλλιώς:

Σκλάβοι γεννηθήκαμε σκλάβοι θα πεθάνουμε·

είν’ αυτό ζωή;

Το χαντζάρι έτοιμο πάνω απ’ το κεφάλι μας,

μόνιμη απειλή.

Τόση βαρβαρότητα κέντρισε το είναι μας,

είπαμε «ως εδώ!».

Έχουμε τα χέρια μας, ώρα να παλέψουμε

τ’ άγριο θεριό.

Όσο υπομένουμε, σίγουρος ο θάνατος,

σίγουρη σκλαβιά.

Τα χαντζάρια μας κι εμείς. Επιτέλους άφοβοι·

για τη λευτεριά.

Σχετικά ποιήματα  1  2  3  4  5  6  7

Μεγάλη καρδιά

 

Ποιοι ήρθαν στο ζόφο εκείνης τής νύχτας σου;

Ποιοι έρχονται τώρα που είσαι καλά;

Το ξέρω, το βλέπω πως βάζεις στην άκρη

τα κούφια, τα πλην, τα φτηνά, τα μικρά.

Ω φίλε μου, είσαι μεγάλη καρδιά!

Ανάμνηση

 

Αποδοχή και καλοσύνη

κι έναν μικρό «υπαινιγμό»

ανίχνευσα στο βλέμμα της.

Σ’ εκείνη τη συγκέντρωση.

Μία στιγμή περαστική,

και χάθηκε στο πλήθος.

Δεν ξαναφάνηκε ποτέ.

Το βλέμμα όμως άσβηστο,

όπως κι εκείνος ο μικρός

γλυκύτατος «υπαινιγμός»…

Ένας χριστιανός

 

Είμαι χριστιανός πιστός, ελεήμων, ευσεβής,

σ’ όλα τα καθήκοντα αγογγύστως συνεπής.

Τους ανθρώπους αγαπώ, είμαι καταδεχτικός

και σ’ αυτούς που αμφισβητούν στέκομαι ανεκτικός.

Όμως αν προσβάλουνε όσια και ιερά

με γλυπτά και ζωγραφιές και με θέατρα αισχρά,

σπεύδω δίχως δισταγμό, νόμος γίνομαι εγώ,

και τα έργα τα αισχρά τούς τα κάνω ρημαδιό.

Όργανα του βελζεβούλ άθεοι κι αιρετικοί·

κάποτε τους έκαιγαν ή τους βάζαν φυλακή,

τώρα τους αφήνουνε μόνιμα ν’ ασχημονούν,

και κατάφεραν πολλοί τέτοιοι να μας κυβερνούν!

Έχω μίσος φοβερό για τους άθλιους αυτούς,

μα δε γίνεται αλλιώς, ζούμε και με τους κακούς.

Μένω χριστιανός σωστός, δε φοβούμαι να το πω

και πιστός στις εντολές τούς ανθρώπους αγαπώ!...

(παλαιότατη η σχέση θρησκοληψίας και φασισμού)

Όπιο στο απομακρυσμένο χωριό

 

Από μικρά στο όπιο, με νόμο απαράβατο·

πρωτόγονη η λύση.

Το έχουνε για φάρμακο σε όλη τους τη ζήση.

Από κοντά κι οι δάσκαλοι. Παμπάλαια συγγράμματα,

θεόπνευστη σοφία:

Πανάκεια το όπιο για όποια δυστυχία!

Εκείνος, πνεύμα ανήσυχο, την έβρισκε παράξενη

τη λύση τού οπίου,

και ρώτησε, αστόχαστα, στην πρώτη Γυμνασίου.

Ξαφνιάστηκαν κι οργίστηκαν που είχε, μαθητής αυτός,

μια τέτοιαν απορία.

Σκληρά τον επιτίμησαν γι’ αυτήν τη βλασφημία.

Τα χρόνια μεγαλώνανε και ούτε ξαναρώτησε.

Μονάχος την αλήθεια:

Το όπιο τους έριχνε σε κούφια παραμύθια.

Του μίλησε κι ο θείος του που ήταν ανοιχτό μυαλό,

πολυταξιδεμένος. 

Από νωρίς ελεύθερος και απεξαρτημένος:

«Σωστή ’ναι η αλήθεια σου, μα δε μπορούν να την ακούν.

Να μη την ξεστομίσεις.

Δε θέλουν ερωτήματα, μισούν τις απαντήσεις».

Μα εκείνος το διαλάλησε: Το όπιο το σταματώ,

δε θέλω παραμύθια.

Τα μάτια μας ν’ ανοίξουμε, να δούμε την αλήθεια.

Απόρησαν οι χωριανοί. Πολλοί τον περιφρόνησαν

και κάποιοι τον εξύβρισαν.

Μα κάποιοι άλλοι λιγοστοί κρυφά τον επευφήμησαν.

Ζήτω η σκουπιδοτέχνη

 

Ζωγράφοι τής ασχήμιας, ζωγράφοι τής μουντζούρας

απλώνουνε τα πόδια τους σε όσια και ιερά,

μουσεία τής ανίας, μουσεία τής σαβούρας

απλώνουν στις προθήκες τους σκουπίδια βδελυρά.

Ατάλαντοι και άμουσοι δηλώνουν καλλιτέχνες,

τιτλούχοι δοκησίσοφοι δηλώνουν κριτικοί,

σε θέσεις πολυσήμαντες φτηνοί ερασιτέχνες,

μωροί κρατικοδίαιτοι συχνά προκλητικοί.