Πώς

                                                                         (στην Πολυξένη)

Πώς άφησα τα χρόνια μου μαζί σου να περάσουν,

ενώ εσύ στη σκέψη σου μονάχα το εγώ;

Κοιτάζω πίσω τα παλιά κι όλα με λοιδορούνε,

τα φλύαρα γλυκόλογα που είχανε σκοπό.

Στα είχα όλα έτοιμα στην ώρα τους με τάξη,

κι ύστερα μόνη μ’ άφηνες μαζί με τα παιδιά,

σε είχα καθημερινά μη βρέξει και μη στάξει,

και συ να τρέχεις άπρεπα σε στέκια σου παλιά.

Τώρα μου λες πως τέλειωσαν εικοσιπέντε χρόνια,

διαγράφεις ασυλλόγιστα τις μέρες τις καλές,

κι ενώ μπροστά μας έρχονται ακάθεκτα τα χιόνια,

άλλες αγάπες πια ζητάς και άλλες ομορφιές.

Πώς άφησα τα χρόνια μου μαζί σου να περάσουν,

κι απλόχερα ξοδεύτηκα με τόση ανοχή,

σαν τόσες άλλες αφελείς, λες κι ήθελαν ν' αγιάσουν,    

χωρίς ποτέ τους να σκεφτούν καμιάν ανταμοιβή;