Ενοχές

Κακόψυχη, στενόκαρδη, αγέλαστη

η θεία μου η Σουλτάνα,

κι ένας δε βρέθηκε ποτέ να πει

λόγο καλό γι’ αυτή.

Από μικρή, πως λέγαν οι μεγάλοι,

κακότροπη κι ατίθαση.

Ο άντρας που της δώσανε την άντεξε δυο μήνες,

και ζούσε πάντα μοναχή,

κάποιοι τη χαιρετούσαν.

Ήρθ’ ο καιρός και πέθανε η θεία η Σουλτάνα

κι ούτ’ ένας δεν εδάκρυσε,

όμως καθώς γυρίζαμε οι λίγοι απ’ την ταφή,

βαρύθυμοι μιλήσαμε για κάποια ενοχή.

Πως ίσως θα ’πρεπε κι εμείς,

όσο κακή κι αν ήταν,

να δείχναμε καλότροποι και πλέον προσηνείς.

Μπορεί και να ραγίζαμε την πέτρα τής καρδιάς της.