Ηχώ

                                        (μνήμη Ανατολής Κ.)

Βροντές κι αστραπές στη φυγή σου

κι οι λέξεις σου ήταν στη λάσπη κοντά,

σαν κάποιος αγνώριστος μες στη φωνή σου.

Και όμως! Φωτίστηκαν λόγια παλιά.

Μετά τα συντρίμμια, εσύ τη ζωή σου

αμέριμνος, ήσυχος και ευειδής,

καινούρια η κοίτη, κρυμμένη η ψυχή σου,

υποκρισίας δεινός ποιητής.

Μα ήρθε η ώρα τής νέας φυγής σου,

που είναι διωγμός κι όχι νέα φυγή,

ο λόγος τής άλλης στην κεφαλή σου,

λες κι είναι ηχώ τής δικής σου φωνής.

Βρεθήκανε άλλα, ως Νέμεση, χείλια,

δικαία να ρίξουν ευθεία βολή,

αργή, αλλά ήρθε σωστή τιμωρία,

οι πάντες να δουν τη γυμνή σου ψυχή.