Και πίσω ξένος

Χτισμένο μέσα στα βουνά, χωριό μου παινεμένο,

με διάσελα ζωγραφιστά, περήφανες κορφές,

τα πεύκα και τα έλατα σ’ έχουν τραγουδισμένο,

μαζί με τις βαθύσκιωτες, τις δροσερές πηγές.

Ωραίο ήταν το χωριό, μα άσχημη η φτώχεια,

μικρά τα πετροχώραφα, τα γίδια λιγοστά,

η ζήση ένα βάσανο, τρανή η στεναχώρια,

φθηνό το μεροκάματο, τα στόματα πολλά.

Και ξάφνου μάς ακούστηκε η λύση Αυστραλία,

να κάνουμε την τύχη μας, να βγάλουμε λεφτά.

Κατάρα, είπαν οι γριές, οι νέοι, σωτηρία,

και κάμποσοι κινήσαμε με ναύλα δανεικά.

Μονάχα ένας ο σκοπός, να φύγουμε απ’ τη φτώχεια,

και πίσω να γυρίσουμε με χρήμα αρκετό,

γονείς, παιδιά να βγάλουμε από την ανημπόρια

να σπρώξουμε το σήμερα, το δύσκολο καιρό.

Σκληρή αρχή σε άγνωστη αλλιώτικη πατρίδα,

μα πίστη να πετύχουμε τον ένα μας σκοπό,

καθένας όπου μπόρεσε στης τύχης την ελπίδα

κι εγώ στο εργοστάσιο σε άφιλο ρυθμό.

Σιγουρεμένος ο μισθός, χωρίς βροχές και χιόνια,

και στους γονείς οι τακτικές μικρές επιταγές.

Το όνειρο ξεθώριασε στον άνισο αγώνα

και η ζωή μελέτησε δικές της αλλαγές.

Τα χρόνια ασταμάτητα, στυφή ευημερία,

του πλούτου το κυνήγημα παγίδα δολερή,

πνιγμένος μέσα στις δουλειές, δε βρήκα ευκαιρία.

Κι ο χάρος πίσω στο χωριό δεν είχε υπομονή…

Οι μέρες στην πορεία τους, στην ίδια ιστορία,

τις μνήμες τις κρατούσανε σε νάρκη φανερή,

οι νύχτες όμως πότιζαν κρυφά τη νοσταλγία

και θέριεψε η απαίτηση για την επιστροφή.

Και να ’μαι τώρα στο χωριό, στ’ αθάνατα βουνά μας,

περήφανα ορθώνονται, μα στέκουνε βουβά,

αγκάθια και χαμόκλαδα στα πετροχώραφά μας,

κουδούνια δεν ακούγονται, δεν αλυχτούν σκυλιά.

Όπου γυρίζω τη ματιά, αυλές χορταριασμένες

και λίγα σπίτια μένουνε ακόμα ανοιχτά,

οι πόρτες τού Σχολείου μας σαρακοφαγωμένες

και στα σοκάκια ερημιά, δεν παίζουνε παιδιά.

Αιμόφυρτο το σπίτι μας στο πάλεμα του χρόνου,

ο αδερφός μου, γέροντας, σαν φίλος μακρινός,

το παραμύθι που ’πλαθα τις νύχτες στο μυαλό μου,

απότομα διαλύθηκε σαν να ’τανε ατμός.

Με άλλη κρίση σ’ άφησα, χωριό αγαπημένο,

και τώρα πια με καρτερούν μονάχα οι σκιές.

Όλα τριγύρω με κοιτούν και με θαρρούνε ξένο.

Κι ακούω πάλι τις γριές εκείνες, τις σοφές.