Παρασκευή 13 Ιουλίου 2018

Λυμένος δούλος



Δεμένος μέρα-νύχτα ο Αχρόνης
φυλάγει την αυλή του διαρκώς,
το μόνο του καθήκον να γαυγίζει,
το έμαθε καλά από μικρός.

Απέναντι αδέσποτοι περνάνε,
εκείνος, σαν τους δει, ανησυχεί,
αδιάφορα οι πιο πολλοί κοιτάνε,
μπορεί να τον λυπούνται μερικοί;

Μια μέρα το σκοινί του σαπισμένο,
και βρέθηκε ελεύθερο πουλί,
κοιτάζει μ’ ένα ύφος σαστισμένο,
δεν έζησε ποτέ τέτοια στιγμή.

Νεαντερτάλιο τ’ αφεντικό του
στην όψη, στη ματιά του, στο μυαλό,
κυρίαρχος σε κάθε τι δικό του,
μονίμως ο Αχρόνης στο ζυγό.

Δυο μέτρα η σκοινένια ελευθερία
στα λίγα χρόνια τής ζωής του στην αυλή,
και τώρα ξαφνικά η ευκαιρία
να τρέχει μια εδώ και μια εκεί.

Δεν ξέρει πού να πάει ο Αχρόνης
και άσκοπα γυρνά στη γειτονιά,
απάνω του ορμούν τα τροχοφόρα,
τον πετροβόλησαν και δυο παιδιά.

Ανήσυχος κινείται μες στον κόσμο,
εικόνες που δεν έχει δει ξανά,
αλλιώτικο αισθάνεται το φόβο
κι έχει αρχίσει κιόλας να πεινά.

Στο θόρυβο και μέσα στις κινήσεις
ακούει τ’ όνομά του μακριά,
αφήνει τις μικρές εξερευνήσεις
και κάνει οδηγό του τα αυτιά.

Στη γνώριμή του θέση καταφθάνει,
τον καρτεράει στην αυλή τ’ αφεντικό,
η όσφρηση τη γεύση τού κεντάει,
το πιάτο στο σημείο το γνωστό.

Το βλέμμα του μπροστά προσηλωμένο
και σπεύδει σαν τυφλός στο φαγητό,
καινούριο το σκοινί, ετοιμασμένο,
και μπαίνει «αυτοβούλως» στο ζυγό…

6 σχόλια:

  1. Πωπωπω τι θέμα βάζεις Άρη μου και με τι τρόπο εκφρασμένο...!
    Μια ολάκερη αξία και ένας τρόπος ζωής και σκέψης δοσμένος με την ποίησή σου και την μεταφορά σου.
    Πάντα ξέρεις να μας συγκινείς και να μας βάζεις σε σκέψη.
    Τον σεβασμό μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. «Μια ολάκερη αξία και ένας τρόπος ζωής και σκέψης».
      Το θέτεις επιγραμματικά, Γιάννη, το θέμα.
      Το αιώνιο ζήτημα της ελευθερίας πάντα μπροστά μας .
      Σ’ ευχαριστώ.

      Διαγραφή
  2. Ο μύθος του αλυσοδεμένου ελέφαντα, πάντα με προβλημάτιζε και με συγκινούσε. Στη δική σου έμμετρη εκδοχή όμως Άρη, με πρωταγωνιστή μάλιστα ένα σκύλο που φαινομενικά, είναι πιο δυναμικό ον, η ιστορία επαναλαμβάνεται δραματικά και η αφήγησή σου είναι συγκλονιστική. Μια γνήσια αποτύπωση του φόβου και της υποταγμένης μας (πλέον) φύσης. Δαμασμένοι και παραιτημένοι απ' την προσπάθεια, είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε στο "μαντρί"... Πόσο αληθινό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο φόβος στον ελεύθερο βίο και η σιγουριά τού πιάτου.
      Η «ασφάλεια» της υποταγής.
      Και νομοτελειακά η παραίτηση.
      Πολύ εύστοχη η παρατήρησή σου, Μαρία, για τον δυναμικό σκύλο, που αυτοκαταδικάζεται.
      Σ’ ευχαριστώ.

      Διαγραφή
  3. καινούριο το σκοινί, ετοιμασμένο,
    και μπαίνει «αυτοβούλως» στο ζυγό…

    ---------------

    Εύγε Άρη! Πραγματικά είναι τόσο εύστοχοι και διεισδυτικοί οι συμβολισμοί του ποιήματός σου. Κάποιες φορές μια χούφτα στίχοι λένε πολύ περισσότερα από "αναλύσεις επί αναλύσεων"...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Παρότι ορατό το σκοινί τα μάτια βλέπουν το πιάτο.
      Το «αυτοβούλως» είναι το τραγικό…
      Σ’ ευχαριστώ, Ευρυτάνα.

      Διαγραφή