Παράξενα βαρύς ο φίλος και
οι κουβέντες λιγοστές,
το βλέμμα του παραλλαγμένο,
οι απαντήσεις νευρικές,
υπαινιγμοί χωρίς ουσία, τα
λόγια του σιβυλλικά,
και δίχως άλλες εξηγήσεις
έφυγε κάπως βιαστικά.
Δυο μέρες άφαντος ο φίλος
και το τηλέφωνο κλειστό,
μια ενοχή με πιλατεύει,
μήπως σε κάτι φταίω εγώ.
Κι εκεί στην άκρη τού μυαλού
μου μια δυσαρέσκεια μικρή,
αφού η σχέση μας για χρόνια
ειλικρινής και καθαρή.
Ξημέρωσε η τρίτη μέρα και το
τηλέφωνο χτυπά,
του φίλου η μοναχοκόρη να
τρέξω σπίτι μού ζητά,
ο φίλος λέει άλλ’ αντ’
άλλων, την κόρη λέει αδερφή
πότε θυμάται τ’ όνομά της,
πότε ρωτά ποια είναι αυτή.
Τρέξιμο, φόβος, αγωνία, οι
εξετάσεις πολλαπλές,
οι δυο γιατροί
σκοτεινιασμένοι, οι γνωματεύσεις θλιβερές.
Ο φίλος μου δεν έχει μέλλον,
φυραίνει πλέον το μυαλό,
σπανίως με αναγνωρίζει, τα
λόγια του χωρίς ειρμό.
Αβάσταχτη, βαριά η λύπη,
απρόσμενη η συμφορά,
από τη μια στιγμή στην άλλη
στης Τύχης την καταφορά.
Κοντά στη λύπη κι ένα αγκάθι
για τη μικρή μου ενοχή·
τη δυσαρέσκεια εκείνη που
είχα νιώσει στην αρχή!
Πόσα πολλά, δυνατά και εκφραστικά ανθρώπινα συναισθήματα, Άρη μου, κρύβει και αυτό σου το ποίημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικά δεν πρέπει να βιαζόμαστε στη ζωή. Δεν πρέπει να προστρέχουμε.
Η ρίμα στους στίχους σου κάνει ακόμα πιο υπέροχο το λυρικό σου δημιούργημα.
Η πικρή κατάληξη μιας ζωής φίλε μου. Την καλησπέρα μου.
Πράγματι απαιτείται προσοχή και αυτοσυγκράτηση μπροστά στις απροσδόκητες συμπεριφορές.
ΔιαγραφήΚαι πόσο δύσκολο ν’ αντιληφθεί κανείς έγκαιρα τον αργό εκφυλισμό τής ανθρώπινης νοημοσύνης.
Σ’ ευχαριστώ, Γιάννη!
Μου είναι δυστυχώς τόσο γνωστά αυτά τα "σημάδια", φίλε Άρη..
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που καταφέρνεις και κάνεις κάθε έκφανση τής ζωής, ποίημα,
πόσο μαγικό..! Να είσαι καλά, και καλό σου φθινόπωρο! 🌸🌺🌷
Βαριές εμπειρίες αυτά τα σημάδια.
ΔιαγραφήΚαι βαρύτατη η συνέχεια.
Σ’ ευχαριστώ, Πέτρα!