Με σθένος φτεροκόπησε
στου ουρανού τα πλάτη,
σε ύψη δυσθεώρητα
που δεν τα φτάνει μάτι.
Ευνόησαν κι οι άνεμοι
δεινόν αεροβάτη.
Και βρήκε τόπο μακρινό,
ένα νησάκι, μόνο.
Οι άνθρωποι ελεύθεροι
τιμούσανε το Χρόνο,
κανένας τους δε γνώριζε
τη ζήλεια και το φθόνο.
Στο μύθο που μας δίδαξαν
ο Ίκαρος πεθαίνει,
για τους αιθεροβάμονες
η πτώση δεδομένη.
(Ο μύθος μοιάζει λογικός
για τους προσγειωμένους.
Αρέσει και στο καθεστώς
και στους παραιτημένους.)
