Όταν ήμουν μαθητής

Για τον Αδάμ και για την Εύα, το Αραράτ και το Σινά,

για θαύματα και για προφήτες, το κήτος και τον Ιωνά,

του Παύλου τις περιοδείες και τα βιβλία τής Γραφής,

τα άμφια κι οι λειτουργίες, περιγραφές λεπτομερείς.

Αλλά και πλήθος εξισώσεις, ημίτονα, εφαρμογές

να μάθουν ΟΛΟΙ και να λύνουν ασκήσεις απαιτητικές.

Η αποστήθιση κανόνας να πάρουμε καλό βαθμό.

Οι νουθεσίες τετριμμένες, απαγορεύσεις στο σωρό.

Σελίδες και ξανά σελίδες για τους διωγμούς των χριστιανών,

καμία νύξη στα βιβλία για τους διωγμούς των εθνικών,

ποιοι σπάσανε τ’ αγάλματά τους, τα θέατρα και τους ναούς,

ποιοι απαγόρευσαν λατρείες για τους ελληνικούς θεούς.

Αυταρχικοί και με το ύφος απόμακροι καθηγητές,

εκφωνητές τής διδακτέας, απλοί διεκπεραιωτές,

κανείς απ’ την πεπατημένη δεν αποτόλμησε να βγει,

κάποιο βιβλίο να συστήσει για γνώση ουσιαστική:

Για το επίτευγμα του Ντάρβιν, του Λέσβιου το στοχασμό, 

για του Καΐρη την παιδεία, για του Σπινόζα το θεό.

Το «πίστευε και μη ερεύνα» μας είπαν στόματα πολλά.

Στην άκρη γνώσεις που κεντρίζουν τα δημιουργικά μυαλά.

Περνούν τα χρόνια και ακόμα η μεταρρύθμιση αργεί.

Ποια μορφωμένη εξουσία το μέγα πρόβλημα θα ιδεί;

 

Να βγαίνουν από τα σχολεία μ’ έναν ευρύ πολιτισμό,

να έχουν μόρφωση ακμαία κι έναν βαθύ ανθρωπισμό,

νά ’ναι υπεύθυνοι πολίτες με διάλογο και συνοχή.

Να φλέγονται για την Πατρίδα. Και των παιδιών την αγωγή.