στην Β.Α.
Τριάντα
τού Σεπτέμβρη, τα σύννεφα πληθώρα,
σαν
πρώιμος χειμώνας αέρας με οργή.
Ακόμα
μία νύχτα μετρώ την κάθε ώρα,
κοιτώ
στο παραθύρι, προσμένω την αυγή.
Τριάντα
τού Σεπτέμβρη, μονάχη περιμένω,
εκείνος
σε ταξίδι για χώρα μακρινή,
καμία
είδησή του, το στίγμα του χαμένο,
βαριά
τα δεδομένα, κακοί οι οιωνοί.
Τριάντα
τού Οκτώβρη, μονάχη περιμένω,
μαρτύριο
οι νύχτες, οι μέρες κοφτερές.
Το
είναι μου κομμένο, ρολόι σταματημένο,
σαν
ψέμα οι παλιές μας οι μέρες οι λαμπρές.
Τριάντα
τού Νοέμβρη, πρωί-πρωί δυο χτύποι.
Ποιος
άραγε θα είναι, και πώς θα μου το πει;
Με
φέρνει πεθαμένη στην πόρτα μου η λύπη.
Ανάσταση
μπροστά μου! Και κλαίω σαν παιδί.
