Ηρωικός ο λοχαγός στην
Τρεμπεσίνα,
οι στρατιώτες του μαζί του
εξορμούν.
Πανηγυρίζουν για τις νίκες,
στην Αθήνα,
τους γίγαντες της Πίνδου
εξυμνούν.
Στις κρίσεις τού
σαρανταπέντε
αξιολόγηση των αξιωματικών.
Προαγωγές, παρασημοφορήσεις
η αμοιβή σωστών πολεμιστών.
Το όνομα του λοχαγού
σβησμένο·
εμπάθεια μεγάλου στρατηγού.
Το μέλλον στο στρατό
ακυρωμένο.
Και βρήκε γρήγορα δουλειά
αλλού.
Του ήρωα το παρελθόν δεν το
γνωρίζουν
οι συνεργάτες του στη νέα
του δουλειά,
μ’ από την πρώτη ώρα του τον
ξεχωρίζουν·
είναι το ήθος κι η μεγάλη
του καρδιά.
Δυο χρόνια· και στο δρόμο κάποια
μέρα
πέντε διαβάτες σταματούν το
λοχαγό,
τον αγκαλιάζουν, κάποιος
φωνασκεί «αέρα»!
Ένα αιφνίδιο μελίσσι βουερό.
Μιλούνε ζωηρά, χειρονομούνε
συγκινημένοι οι παλιοί
πολεμιστές,
το λοχαγό τους δείχνουν πόσο
εκτιμούνε
και τις μεγάλες του υμνούνε
αρετές.
Αυθόρμητοι και άδολοι
φαντάροι
δεν ξέχασαν ποτέ το λοχαγό,
το ξέρουνε πως ήταν
παλληκάρι.
Τα λόγια τους παράσημο
ακριβό!
.....................................................................................
Γεώργιος Καραϊσκάκης: «Αξιωματικοί μου,
τιμήν και Σταυρούς
από εκείνους όπου δίδουν
οι άλλοι δεν έχει το έθνος να σας δώση.
Το βραβείον εκάστου θέλει
είναι η αναμεταξύ τής συντροφιάς μας
ανωτέρα υπόληψις. Τούτο
μάς φθάνει δια τώρα, και αν πρόκειται
να πεθάνωμεν ακόμη».
