Τέχνη

Μέσα στου τέλους μας τη βεβαιότητα,

μέσα στα όρια του πεπρωμένου,

πλήθος ανάγκες μας στη ματαιότητα,

και με το αίσθημα του προδομένου,

στη δεδομένη τού κόσμου αθλιότητα,

στης όποιας τύχης μας τα παιχνίδια,

στην κραυγαλέα επικαιρότητα,

μέσα στην πλήξη σ’ αυτά και στα ίδια,

έρχεσαι Τέχνη με χίλια σου πρόσωπα.

Mες στο θολό τής ζωής μας τοπίο,

με ομορφιά πολεμάς την πεζότητα,

και καθιστάς καθαρό το πεδίο.

Από τα σπήλαια μέχρι τις μέρες μας,

μες στους αιώνες τ’ ωραίο φωτίζεις,

ελευθερώνεις τη φαντασία μας,

αδυνατίζεις προκαταλήψεις.

Είναι το κάλλος σου δύναμη μέγιστη,

βρίσκεις, δονείς τις χορδές τής ψυχής μας,

πότε εγρήγορση, όμορφη έξαρση,

πότε γαλήνης χαρά στη ζωή μας.

Κι όταν τα χρόνια μας γίνονται δίσεκτα

και μακρινές μάς φαντάζουν οι λύσεις,

μες στις πτυχές σου το είναι μας βρίσκουμε,

γίνεσαι φάρος μας και δεσμολύτης.