Τα
βλέμματα ανήμπορων γερόντων,
τα
ράκη των αστέγων και απόρων,
η
θλίψη στις ουρές των συσσιτίων,
τα
λόγια στα χαρτάκια αυτοχείρων.
Η
άβυσσος στα μάτια χρεωμένων,
τ’
αμήχανα χαμόγελα των νέων,
το
ψάξιμο στις λίστες των ανέργων,
η
άμετρη φυγή των σπουδαγμένων.
Κι
απέναντι βοή πλεονασμάτων,
οι
συμβουλές εταίρων και συμμάχων:
Εμείς
κοντά σας πάντα αγρυπνούμε,
οι
αριθμοί σας πια ευημερούνε.
ΕΝΙΑΙΑ ΚΙΝΗΣΗ BLOGGERS
ΟΧΙ
ΑΛΛΑ ΔΑΝΕΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ
Πολύ ωραία η σκέψη σας κύριε Άρη, να αναρτήσετε το συγκεκριμένο ποίημα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό απόγευμα!
Κομμάτι μιας μελλοντικής ανάρτησης, προσαρμοσμένο στη σημερινή ημέρα. Ευχαριστώ πολύ, Ινώ.
ΔιαγραφήΛέξη -λέξη αποτελεί το ποίημά σου Αρη τη μεγάλη κραυγή για την ελπίδα μια αλλαγής όσων δεν μας αξίζουν !!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό ξημέρωμα!!
Κάτι φαίνεται να ξεκινάει, Nikol.
ΔιαγραφήΌλο και περισσότεροι διατίθενται να σπρώξουν για να γυρίσει ο ήλιος.
Πού θα πάει!
Άλλοι γράφουν συνθήματα, άλλοι τοίχους κι άλλοι ποίηση. Ο καθένας έχει το μερτικό του σ' αυτό το κομμάτι της ιστορίας μας. Κι αυτό που διάβασα μου έφερε πόνο και δάκρυα. Γιατί σε κάθε στροφή σου, κρύβεται και κάποιος δικός μας άνθρωπος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγκινημένη και αισιόδοξη σε χαιρετώ Άρη μου! Να είσαι καλά!
Κάποιοι δικοί μας άνθρωποι. Ακριβώς, Μαρία.
ΔιαγραφήΚι όταν πια βλέπεις εκ του σύνεγγυς την ανάγκη επιβίωσης και του δικού σου ανθρώπου, ωθείσαι πια να συντρέξεις περισσότερο.
Και παρατηρώ πλέον, κάποιους ανθρώπους να ανεβάζουν τον πήχη τής ανθρωπιάς τους…