Κενό

                                                       

«Αρτεμούλα, η ώρα να πάμε στο σπίτι!»

δυνατή, μα ζεστή, μες στο πάρκο φωνή.

Πυρκαγιά ξαφνική μες στην ήρεμη μνήμη,

η φωνή απαράλλαχτη! Νά ’ταν αυτή;

Στο δρομάκι απέναντι, δίπλα στην κρήνη,

τη μικρή απ’ το χέρι κρατούσε σφιχτά.

Μες στο στήθος μου σκούντημα! Ήταν εκείνη!

κι η μικρή κάθε λίγο: γιαγιά και γιαγιά.

Λυπημένη μορφή, γκριζωπά τα μαλλιά της,

το κορμί κουρασμένο, το βήμα βαρύ,

κουρασμένη κι αυτή η παλιά ομορφιά της,

το φορτίο τού χρόνου σημάδι βαθύ.

Αναζήτησα μάταια κάποια ματιά της.

Από πάνω μου πέρασε βλέμμα ταχύ.

Στο παγκάκι απόμεινα καθηλωμένος,

ένας κόμπος δε μ’ άφησε λέξη να πω,

την κοιτούσα να φεύγει, πικρά ταραγμένος,

μα ελπίδα κρυφή, ίσως πάλι τη δω.

Το απόγεμα τέλος, η νύχτα εμπρός μου,

στη γνωστή μου, συνήθη αυτή διαδρομή,

με περίμενε, μόνο, το σπίτι – εχθρός μου,

κάθε βράδυ αδιάφορη επιστροφή.

Σκεπασμένα μου λάθη, παλιοί μου δυνάστες,

απ’ τη λήθη σηκώθηκαν ως τιμητές,

μες στον ύπνο συνέχισαν ως εφιάλτες,

δίχως λύπη ανοίξανε ίδιες πληγές.

Εικοσάχρονοι τότε στα ίδια θρανία,

οι σπουδές, τα βιβλία, ο ίδιος σκοπός,

μες σε τόπους κοινούς ανθηρή γνωριμία,

ένα χρόνο μαζί και γλυκός ο ρυθμός.

Στη συνύπαρξη βγήκαν μικρές διαφωνίες,

της νεότητας πείσματα κι εγωισμοί,

κάποιες λέξεις αδέσποτες, δώσαν αιτίες,

σε ανώριμα χρόνια κακοί χειρισμοί,

δε γυρίσαν την πλάστιγγα οι συμφωνίες

κι από σύντροφοι, γίναμε τάχα εχθροί.

Την επόμενη πάλι στο ίδιο παγκάκι,

τις περίμενα μέσα στο πάρκο να ρθούν,

με τις ώρες τα μάτια στο ίδιο δρομάκι,

ίσως κάτι τα βλέμματα βρούνε να πουν.

Επί μήνες στο πάρκο στα ίδια δρομάκια,

η ζωή μου ζητά έναν λόγο να βρει,

με τις ώρες να ψάχνω στα κρύα παγκάκια.

Αρτεμούλα και Άρτεμη έχουν χαθεί.

Και σαν ήρθε χειμώνας, η ψύχρα, τα χιόνια,

ερημιά και στο πάρκο, παντού ερημιά.

Στο κενό τής ψυχής μου πεσμένα τα χρόνια,

στου σπιτιού μου τη ζέστη, σκληρή παγωνιά.