Απόδραση

Εθελούσιος όμηρος, παραδομένος,

νεκρωμένη βουλή, θολωμένο μυαλό,

στης σαγήνης τη μέγγενη παγιδευμένος,

προσπαθούσα το λάθος να βλέπω σωστό.

Στο βυθό τής ψυχής της σαν να ’μουν πνιγμένος,

σωτηρίας αέρα ζητούσα να βρω,

στου εγώ της τη λάσπη βαθιά κολλημένος,

κι η ελπίδα χαμένη, στον ήλιο να βγω.

Και μια μέρα, φωτιά ξαφνική μες στη μνήμη,

ο παλιός εαυτός μου ορθώθηκε μπρος,

μ’ ένα βλέμμα ελέγχου ζητούσε ευθύνη.

Ήταν φίλος, συνάμα κριτής σοβαρός.

Μία λέξη και μόνο, πυξίδα παλιά  μου,

ξαναφλόγισε μέσα μου πόθο κρυφό.

Εργαλείο δεινό να κοπούν τα δεσμά μου.

Απελεύθερος τώρα το μέλλον θωρώ.

                         Σχετικές παλαιότερες αναρτήσεις 
                         «Το φίδι» και «Ελευθερία 1».