Λιγογράμματοι πέντε, αγράμματοι χίλιοι,
στο ζυγό γεννημένοι, αιώνες σκλαβιάς,
οι Κοπέρνικοι άγνωστοι, μόνο Ψαλτήρι,
θολωμένες οι νύξεις μιας δόξας παλιάς.
Το κεφάλι
σκυφτό σε αγροίκο δυνάστη,
η διέξοδος μία, φυγή στα βουνά,
κοφτερό τούς περίμενε το γιαταγάνι,
από δω η θανή, από κει λευτεριά.
Στης δουλείας το τέλμα, τού Ρήγα οι στίχοι
σαν
σταγόνες λαδιού σε κρυμμένη φωτιά,
οι πολλοί μες στο φόβο, μπροστάρηδες λίγοι,
και μαγιά λευτεριάς φανερή κλεφτουριά.
Του πολέμου κανόνας το μίσος κι η βία,
και τ’ αντίποινα νόμος τής κάθε πλευράς.
Τα διλήμματα σβήνονται μες στη θυσία,
ματωμένη η γέννηση τής λευτεριάς.
Προφεσόροι απλώνουν προκρούστεια κλίνη,
του αγώνα ψεγάδια ζητούνε να βρούν,
στα δικά τους τα μέτρα να βγάλουνε κρίση,
σκεβρωμένη αλήθεια, δική τους, να πουν.
Λες και κάνουν οι άγιοι επαναστάσεις,
που τραβούν την ψυχή τους στ’ ασκηταριά.
Των ηρώων το αίμα μετράει τις πράξεις,
πού θα βρεις αψεγάδιαστη παλληκαριά;
Η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στους
μελετητές
εκείνους, που αναδεικνύουν ως πρωτεύοντα τα
όποια αρνητικά, λησμονώντας πως αυτοί οι αγράμ-
ματοι ραγιάδες μάς ξαναέβγαλαν στο φως τής Ιστορίας.
