Δώδεκα στίχοι, αναγνώστη,
με την «Αυτόματη γραφή»,
γνωστή και πολυβραβευμένη,
σ’ όλον τον κόσμο ξακουστή.
Δύο λεπτά ζητώ μονάχα, δύο
λεπτά υπομονή.
______...______...______...______...______...______
Προχωρούσαμε χώρια, οι
άνεμοι δίπλα μας
στου πελάγου τον οίστρο
τρελή νεραντζιά
σκαλωσιές που λικνίζονταν
στο ανείπωτο
κι ένας άγγελος στο
ξάγναντο της εξομολόγησης.
Της ψυχής μας ζητούσαμε
φθαρμένες σκιάσεις
του απείρου ακούοντας νόθα
σαλπίσματα
οι Δρυάδες στο λάλον ύδωρ
ανόθευτες
μιας κραιπάλης αγνής στο
βήμα τής αθωότητας.
Της αρχαίας μας γνώσης τα
νήματα ξεφτισμένα
μακρινής οπτασίας οι
λέξεις δυσβάστακτες,
μα πώς θέλαμε άραγε νέους
ιάμβους
στο μεγάλο τής τέχνης μας
παρανάλωμα;
______...______...______...______...______...______
Αν δε μπορέσεις,
αναγνώστη, να βρεις το νήμα τής γραφής,
κι αν το διαβάσεις άλλες
πέντε και πάλι δεν το εννοείς,
μη ρίξεις φταίξιμο σε
σένα. Το μυστικό μου θα στο πω.
Κι εγώ που το ξαναδιαβάζω,
ψάχνω να βρω τι εννοώ!
