Λευκό στολίδι τ’ ουρανού, καλλίστη Αφροδίτη,
Αυγερινό σε λεν πρωί, το βράδυ Αποσπερίτη.
Οιωνοσκόποι, ξορκιστές στη λάμψη σου ζητούνε
των αφελών το άγνωστο με σιγουριά να πούνε.
Κάτι μπορεί να ξέρανε σοφοί τής Βαβυλώνας·
μακριά το τηλεσκόπιο, πρόωρος ο αιώνας.
Ο Γαλιλαίος έδειξε την κοσμική αλήθεια,
στις φάσεις σου διαλύθηκαν τα θρησκοπαραμύθια.
Τον εικοστό, σού στείλαμε Μάρινερ και Βενέρα,
μας έδειξαν τι κρύβεται στον καυτερό σου αέρα.
Κι αν βρήκαν αφιλόξενο τον κόσμο το δικό σου,
εσύ αέναα κρατάς λαμπρό το πρόσωπό σου.
Ανάβεις μες στ’ απόβραδο στις ζωγραφιές τής δύσης
σιγά-σιγά προβάλλεσαι αστέρι λαμπερό,
στης νύχτας την επέλαση δε γίνεται να ζήσεις,
σ’ άλλους λαούς πορεύεσαι σε ύψος φανερό.
Για κάποιους μήνες γίνεσαι αόρατη στη Γη μας,
στου ήλιου υπακούοντας τον άτεγκτο ρυθμό,
μα πάλι κάποια χαραυγή απ’ την ανατολή μας
μες στη δροσιά τού λυκαυγούς, άστρο εωθινό.
