Ο
παλιός καλός μου φίλος μού το είπε από καιρό,
ένα
ποίημα το θέλει δίχως ρίμα και ρυθμό.
Νά
’ναι ελεύθερος ο στίχος και αυθόρμητη η γραφή
και
ας μένουν κάποια λόγια μυστικά και ασαφή!
Για
του φίλου το χατίρι μια εξαίρεση λοιπόν,
με
τον τρόπο δεδομένων βραβευμένων ποιητών:
Τα
σημάδια
Το
ακούραστο χελιδόνι κουβάλησε την ελπίδα
από
τη μακρινή θάλασσα.
Οι
ανυπόμονες αμυγδαλιές
αδάκρυτες
χρωμάτισαν
το φως.
Ο
κούκος διστάζει ακόμα.
Ανθοφορέθηκε
το έρημο μονοπάτι,
σκεπάστηκαν
τα τελευταία
πατήματα
των
αγνοούμενων στρατιωτών.
Οι
σχισμένες σημαίες μένουν
κλεισμένες
στις
σελίδες των επών.
Τα
σημάδια τού χρόνου υποχωρούν.
Μα
το χελιδόνι
επιμένει
κάθε Άνοιξη.
……………………………………………………………….
(Παγκόσμια
ημέρα ποίησης σήμερα.
Δεν
πρέπει κάποτε, φίλε, να γίνει η διάκριση:
ποίημα
– πεζό – πεζόστιχο;)
