Ο ύπνος πάλι μακρινός
και το ρολόι δείχνει τρεις.
Το ξυπνητήρι στις εφτά
να πάω πρώτα τη μικρή
κι εγώ τροχάδην στη δουλειά.
Στις πέντε πίσω τη μικρή,
στο σπίτι μας εγώ κι αυτή,
θέλει να παίξουμε μαζί
κι εγώ ξεκούραση ζητώ,
μα μ’ έχει ανάγκη η μικρή
και μ’ αγαπάει και πολύ.
Και κάποιο δάκρυ μου σαν
δει,
φωνάζει «μη μου κλαις μπαμπά,
θα ρθεί η καλή μας η μαμά».
Τη σφίγγω μες στα χέρια μου
κι αυτή με τα χεράκια της,
και τρέχουν δάκρυα βροχή
πίσω από την πλάτη της,
δε θέλω πάλι να με δει.
Πρέπει ν’ αντέξω πιο πολύ,
το έχω χρέος στη μικρή
και να κρατώ το ψέμα μου
για τη μαμά που δε θα ’ρθεί,
πως πήγε τάχα στο γιατρό,
σε κάποιον τόπο μακρινό.
Σε τόπο δίχως γυρισμό!
Ω συ μικρή μου απαντοχή,
μαζί σου αντέχω πιο πολύ,
σαν με κοιτάς, σαν μου μιλάς·
μου δίνεις δύναμη πολλή!
