Με
το χαμόγελο και την καλή καρδιά της
κυλούσε
της Ανθούλας ο καιρός.
Υπόδειγμα
η οικογένειά της·
ο
άντρας, το ζευγάρι, ο εγγονός.
Τα
πάντ’ από τα χέρια της περνούσαν,
δουλειές
ατέλειωτες, φροντίδες διαρκείς,
πώς
τα κατάφερνε, καθόλου δε ρωτούσαν.
Κοντά
της ήσαν όλοι ευτυχείς.
Εξήντα
χρόνια, η καρδιά της κουρασμένη,
στα
όριά της είχε φτάσει η αντοχή.
Από
νωρίς ένα βραδάκι ξαπλωμένη.
Ακίνητη
τη βρήκαν το πρωί.
Την
κλαίνε όλοι την Ανθούλα την καημένη,
σαν
κεραυνός για τους δικούς της συγγενείς.
Την
είχανε καλή και δεδομένη,
κοντά
της ήσαν όλοι ευτυχείς.
Τακτοποιούν
σιγά-σιγά τα πράγματά της,
και
σ’ ένα συρταράκι ακρινό
ανακαλύπτουν
άγνωστα γραπτά της,
ημερολόγιό
της μυστικό.
Στον
εαυτό της οι εκμυστηρεύσεις,
γραμμένες
λεπτομέρειες πολλές·
η
κούραση, οι απογοητεύσεις,
εδώ
και χρόνια, κάθε μέρα ως προχτές.
Διαβάζουνε
τι είχε στην ψυχή της,
πληθώρα
καρφωμένες βελονιές·
τα
κρίματά τους βλέπουν οι δικοί της,
εκμεταλλεύσεις
που τις νόμιζαν σωστές.
Καλά
με την Ανθούλα τους περνούσαν,
στα
χείλη της ο λόγος στοργικός.
Τη
βόλεψή τους καθημερινά κοιτούσαν·
τους
ήταν υπηρέτης βολικός.
