Στην πύλη επιμένει γαντζωμένος,
συνθήματα κι αυτός ηρωικά,
ο προβολέας πάνω του στραμμένος.
Στους στρατιώτες γνέφει φιλικά.
Το άρμα ρίχνει πάνω του την πύλη,
οι στρατιώτες με τις διαταγές,
δεν ξέρουνε μαζί του νά ’ναι φίλοι,
μα ξέρουνε καλά από κλωτσιές.
Απάνω του η χούντα λυσσασμένη,
τριάντα μέρες ξύλο στην ΕΣΑ,
φαντάροι επί τούτου διαλεγμένοι.
Εκείνος τούς δημίους αψηφά.
Στα χρόνια τής καινούριας Ιστορίας,
αγωνιστών ονόματα γνωστά,
αυτός στην άκρη τής ανωνυμίας,
ανταμοιβή καμία δε ζητά.
Στου κόσμου τα λιμάνια βιοπάλη,
στην Ικαρία όμως το μυαλό.
Νικάει τελικά το περιγιάλι
για μια ζωή καινούρια στο χωριό.
Λιτά στην άκρη τής ανωνυμίας,
εκεί στη ζηλεμένη εσχατιά,
μα ξάφνου εμπρηστές τής ανομίας
τον τόπο παραδίδουν στη φωτιά.
Αυτόματα με φίλους του ορμάει
στις φλόγες για να σώσουνε ζωές,
ανήμπορους στα χέρια του κρατάει,
μα του ανέμου εχθρικές ριπές.
Το νήμα στα τριανταοχτώ καμένο,
ασπούδαχτος, δεινός εθελοντής,
στην προσφορά το είναι του ταγμένο,
της ανθρωπιάς γενναίος σπουδαστής.
. . . . . . . . . . . . . .
Ο
Γιώργος Κηρύκου, 18 ετών το 1973, μόλις είδε την εξέγερση
στο Πολυτεχνείο, έσπευσε κι αυτός κοντά στους φοιτητές.
Έμεινε
στην πύλη μέχρι που την έριξε το άρμα. Τον βασάνισαν
έναν μήνα στο ΕΑΤ-ΕΣΑ. Έμεινε άγνωστος.
Έγινε
γνωστός μετά 20 χρόνια, όταν κάηκε στη μεγάλη πυρκαγιά τής Ικαρίας
το 1993,
στην προσπάθειά του να σώσει μαζί με δυο φίλους του, ανθρώπους
που είχαν
παγιδευτεί.
