Στης πόλης τούς δρόμους
κλεισμένη η ώρα,
με βιάση και άγχος πολλά
τροχοφόρα.
Εδώ οι δουλειές, μα και
πλήθος δουλείες,
δρομάκια πηγμένα, αδρές
δυσκολίες.
Στην ύπαιθρο χώρα χωριά
αδειασμένα,
τα χέρσα χωράφια στ’ αγρίμια
δοσμένα,
αγνοί οι αέρηδες ποιους να
δροσίσουν;
στην πόλη εμμένουν τα πλήθη να
ζήσουν.
Στην πόλη εμμένουν να ζήσουν, δυστυχώς γιατί δεν υπάρχει ζωή στην ύπαιθρο μήτε βασική κρατική υποδομή για να καλύψει ζωτικές ανάγκες. Η γάγγραινα της αστυφιλίας είναι συνειδητή κρατική επιλογή αυτής της κοινωνίας, καθώς έχει εγκαταλείψει συνειδητά την ύπαιθρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντα με κοινωνικά μηνύματα η όμορφη ποίησή σου, Άρη μου.
Διαχρονική η αβελτηρία να αφεθούν τα χωριά στην τύχη τους. Και προσπαθούν με εγκληματική καθυστέρηση κάτι να κάνουν για το δημογραφικό, αλλά κι αυτό στην τύχη.
ΔιαγραφήΣ’ ευχαριστώ, Γιάννη!