Πηγή

-Αστείρευτη, ολόδροση, κρυστάλλινη πηγή μου,

που μέρα νύχτα τραγουδάς στων πεύκων τη σκιά,

ξανά κοντά σου έρχομαι με βάρος στην ψυχή μου,

να λιώσω μες στα λόγια σου τη μαύρη μοναξιά.

-Καλέ μου, μη βαρυγκωμάς, άδικα υποφέρεις,

μη πέφτεις και τυλίγεσαι σε δίχτυ μοναξιάς,

γύρω σου, τόσα δες καλά, πολύ καλά τα ξέρεις,

και κράτησε το χαλινό στους χτύπους τής καρδιάς.

Από την ώρα που η γη μού έδωσε τη ζήση,

ξέρω καλά τη μοναξιά, αιώνες τώρα πια,

μα σαν ακούω και κοιτώ ατέλειωτα τη φύση,   

φίλους καλούς αισθάνομαι μέσα στην ομορφιά.

Οι πρώτοι και καλύτεροι των πεύκων οι κουβέντες,

που άλλοτε είναι ψίθυροι και άλλοτε φωνές,

δίνουν στο δάσος μουσικές που μοιάζουν μαγεμένες,

πότε ψιλές, πότε βαριές στου ανέμου τις ριπές.

Φίλοι μου και τα ζωντανά τις νύχτες και τις μέρες,

όλες τις ώρες έρχονται κι όλες τις εποχές,

πίνουν και παίζουν κι αγαπούν ανάμεσα στις φτέρες,

σαν τους ανθρώπους και αυτά με λύπες και χαρές.

-Βάλσαμο το τραγούδι σου στο κρύο το νερό σου,

μέσα στου δάσους τη σιωπή σ’ ακούω καθαρά,

ωραία πάντα μου μιλάς σαν να ’σαι άνθρωπός μου,

μου δείχνεις μες στη λύπη μου να ψάχνω τη χαρά.

-Δες τη ζωή σου ήσυχα, χωρίς να τη φοβάσαι

και μάθε πια να προσπερνάς τα λόγια τα πικρά,

τα δύσκολα που πέρασες σταμάτα να θυμάσαι,

τη δύναμή σου θα τη βρεις και μες στη μοναξιά.