Το χέρσο

                                                     

Της ψυχής σου το χέρσο, καιρός να σκαλίσεις,

τ’ αγριόχορτα έχουνε γίνει πολλά,

λιγοστεύει ο χρόνος και δε θα γνωρίσεις

πώς ανθίζει κι απλώνεται η ανθρωπιά.

Στο καβούκι σου μένεις για χρόνια κλεισμένος

και τους πάντες κρατάς από σένα μακριά,

στο εγώ σου με πείσμα γερά γαντζωμένος,

σε κανένα δε θέλεις να δώσεις χαρά.

Αν θυμάσαι ακόμα που σ’ έχουν πικράνει

και σε σπρώξαν, στην άκρη τού κόσμου να βγεις,

της χαράς προσφορά, έστω σ’ έναν, θα φτάνει

στης ψυχής σου το χέρσο λουλούδια να δεις.