Όρια

Εσύ που τόσο σπάταλα τα πάντα σου προσφέρεις

και κάθε σου προσπάθεια σκοπό έχει αγνό,

εσύ που δίχως όρια το χρόνο σου ξοδεύεις

και τόσο αναλώνεσαι για το κοινό καλό.

Εσύ που το καθήκον σου το θέτεις πάν’ απ’ όλα

και δε φοβάσαι να σταθείς στην πρώτη τη γραμμή,

εσύ που αγωνίζεσαι κάθε στιγμή και ώρα

και δεν ανέχεσαι ποτέ την όποια ανταμοιβή.

Είναι καιρός να το σκεφτείς αυτό που σου διαφεύγει.

Απ’ το μεγάλο δόσιμο μια μέρα να χαθείς,

και είναι τόσο καθαρό, καθένας πια το βλέπει,

του έργου σου συνεχιστής δε θα βρεθεί κανείς.

Και νά ’χεις κάπου στο μυαλό κι αυτούς που σε μισούνε,

γιατί μπροστά σου νιώθουνε ασήμαντοι, μικροί,

μπορεί με λόγια γλυκερά συχνά να σε υμνούνε,

μα μέσα τους το μπόι σου σαν κόκκινο πανί.

                           Έναυσμα των στίχων, η τραγική περίπτωση ενός αγνού

                           αγωνιστή τής σύγχρονης Ιστορίας μας, που εξοντώθηκε

                           από «συναγωνιστές του».

                           Τους σκίαζε και τους έσκιαζε το ανάστημά του…