Άπελπις και Εύελπις

-Συνεχής η βροχή, μου ποτίζει τη θλίψη,

θολωμένα βουνά σε τοπίο τραχύ,

σαν εχθρός ξεπροβάλλει μπροστά μου η φύση,

σε φυγή αδιέξοδη με προσκαλεί.

--Συνεχής η βροχή θα ποτίσει σε βάθος,

ζωογόνες δυνάμεις σωρεύει η γη,

τα ριζά των βουνών μια παλέτα στο θάμπος,

των νεφών η βαρύτητα, τέχνης πηγή.

-Στην αυλή τα νερά με της λάσπης το χρώμα,

του ελάτου βελόνες ριγμένες ξερές,

τα γδαρμένα χρυσάνθεμα γέρνουν στο χώμα,

οι γροθιές μου σφιγμένες, οι σκέψεις πικρές.

--Της αυλής τα νερά καθρεφτίζουν γεράνια,

τα κυκλάμινα μοιάζουν φωλιές ροδαλές,

ξεπλυμένο το έλατο όλο ζωντάνια,

απλωμένες μπροστά μας βροχής ομορφιές.

-Με ορμή χαρακώνουν το τζάμι σταγόνες,

συνεργός ο νοτιάς απειλεί βουερός,

σκοτεινές γκριζωπές με σκιάζουν εικόνες,

τα πλευρά μου διατρέχει ο φόβος υγρός.

--Αυλακώνουν το τζάμι ρυάκια πληθώρα,

σαν κλαδάκια δρυός ένα δίχτυ πυκνό,

ζωγραφιές που αλλάζουνε ώρα την ώρα,

ταιριαστός ο νοτιάς, μουσικό σκηνικό.

-Τα μαζεύει η μέρα, το φως λιγοστεύει

και η νύχτα για έφοδο καραδοκεί,

αδιέξοδα πάλι στο νου μου θα φέρει,

σαν δυνάστης το αύριο θα ορθωθεί.

--Αναπόφευκτα φεύγουν της μέρας οι ώρες,

μες στον ύπνο θα σβήσει κι η νύχτα αυτή,

θα τραβήξει το δρόμο της σ’ όλες τις χώρες,

δε θ’ αργήσει ο ήλιος, ξανά θα φανεί.