Κατορθωτό

Βροχή, βαριά η συννεφιά, κρυμμένα όλα τα βουνά,

τα πάντα μουσκεμένα    

κι εγώ μες στην καλύβα μου με τα φτερά κομμένα.

Οι νύχτες είναι μακριές, οι σκέψεις μένουν αιχμηρές,

λογχίζουνε τον ύπνο,

ιδέες αχαλίνωτες γυρνούν σε φαύλο κύκλο.

Τα όμορφα και τα καλά φαντάζουν άσχημα παλιά,

πεζά και τετριμμένα,

τα έργα μου, τα όνειρα καταβαραθρωμένα.

Ώσπου μια μέρα φωτεινή, ελπιδοφόροι οιωνοί

μου δείχνουν το γαλάζιο,

αλλιώς τα βλέπω ξαφνικά, καινούριο το κουράγιο.

Τινάζω πάλι τα φτερά, τα νιώθω τώρα δυνατά

και είμαι αλαφρωμένος.

Η θέλησή μου ζωντανή, απελευθερωμένος.

Σπασμένα τα βαριά δεσμά, στην άκρη τα φαρμακερά,

η σκέψη μου σε τάξη,

τοπία μπρος μου διαφανή, η ζήση μού φωνάζει.

Ήταν λοιπόν κατορθωτό να ξεσκεπάσω το σωστό,

σελίδα να γυρίσω,

τη λογική να ξαναβρώ, το βράχο να κυλήσω.

Κι αν έρθει πάλι ο καιρός, επίβουλος και παγερός

γι’ αυτούς που νιώθουν μόνοι,

δεν έχω πια να φοβηθώ. Κρατάω το τιμόνι!