Η σπίθα

 

Καινούριο φιρμάνι ο μπέης τούς στέλνει

και φόρους παλιούς τούς ζητάει διπλούς,

χωρίς δισταγμό απαιτεί ό,τι θέλει,

το ξέρει πως έχει ραγιάδες δειλούς.

Χρονιά με χρονιά εφευρίσκει χαράτσια,

μετράει καλύβες, αχούρια κι αυλές,

τα στείρα πληρώνουν σαν νά ’ναι γαλάρια,

εισπράκτορες έβαλε και στις πηγές.

Το νέο φιρμάνι γεμάτο φοβέρες·

τα σπίτια, για χρέη, θα βγουν στο σφυρί.

Αυτοί που ελπίζαν καλύτερες μέρες,

δε βλέπουνε πλέον καμιά προκοπή.

Καθένας μονάχος, σκυφτός, φοβισμένος,

δεν ξέρει το αύριο πώς θα τον βρει,

στη μοίρα του φαίνεται παραδομένος

και κάποιον γενναίο προσμένει να ρθεί.

Γενναίο που θά ’ρθει σαν νέος σωτήρας,

εκείνος να λύσει του μπέη το ζυγό,

προστάτης αυτός τής δικής τους τής μοίρας

να φέρει τη λύτρωση για το χωριό.

Μα σήμερα ξάφνου στην κάτω πλατεία

φωνάζουν στεντόρεια τρεις χωριανοί,

με δύο ζαπτιέδες τρανή φασαρία·

αυτοί που ποτέ τους δεν είχαν φωνή.

Μουρμούρα σηκώθηκε στους μαχαλάδες,

αρχίζει ν’ ακούεται σαν βουητό,

ξεθάρρεψαν κι άλλοι σκυμμένοι ραγιάδες

και μοιάζει να πήρε φωτιά το χωριό.

Αφήσαν στην άκρη τις φρούδες ελπίδες

για κάποιον γενναίο, σωτήρα δεινό.

Αυτοί που ο μπέης τούς είχε κιοτήδες

ποτάμι γινήκανε ορμητικό!

ζαπτιές= χωροφύλακας