Εν Αυστραλία

 

Φίλτατο συμμαθητή μου – πριν πενηνταπέντε χρόνια –

ανακάλυψα τυχαία, διαδικτυακά,

κοντινή φωτογραφία με τα τέσσερα εγγόνια,

και τα μάτια του σαν τότε μένουν φωτεινά.

Ξενιτιά σαράντα χρόνια, τώρα στην Αδελαΐδα,

και με δράση στους συλλόγους των ομογενών,

από τα γραφόμενά του το μυαλό του στην Πατρίδα,

γράμματα, φωτογραφίες των παλιών ετών.

Σοβαρές οι αναρτήσεις, όλες επιμελημένες,

και με λέξεις διαλεγμένες, αρχαιοπρεπείς,

όπως οι εκθέσεις τότε, πλούσιες, καλογραμμένες·

στα μαθήματα της γλώσσας πρώτος μαθητής.

Θέλησα να του θυμίσω τα παλιά πειράγματά του

που συνήθιζε στην τάξη καθημερινά,

καλοήθως πνευματώδης με τα λογοπαίγνιά του,

με ωραία ειρωνεία, ευρηματικά.

μήνυμα:

Αξιότιμε κύριε

Ανακαλύψας υμετέραν σελίδα εις το Διαδίκτυον, συγκινηθείς από τας νοσταλγικάς αρχαιοπρεπείς δημοσιεύσεις σας, λαμβάνω την τιμήν να υποβάλω υμίν αίτημα φιλίας και να παρακαλέσω υμάς όπως  ευαρεστούμενος το αποδεχθήτε.

Είμαι βέβαιος ότι διατηρείτε, εις τα ερμάρια της μνήμης σας, παλαιά παίγνια της εξαισίας ελληνικής γλώσσης μας, εις τα οποία είχατε ιδιαιτέρας επιδόσεις εις το Γυμνάσιον.

Με αγάπην και προσμονήν.

Η απάντηση:

Ύγρανες τους οφθαλμούς μου, φίλτατε συμμαθητά μου,

έξοχον το μήνυμα σου, ευρηματικόν,

τα παιδιά και τα εγγόνια είδον την πολλήν χαράν μου

και το μόνιμόν μου πάθος το νοσταλγικόν.

Κάθε νύκτα ταξιδεύω εις τα πάτρια εδάφη,

επιμόνως αναδεύων έτη μακρινά,

εξ εκείνων των ωραίων τίποτε δεν διεγράφη.

Τα ερμάρια της μνήμης μένουν ανοικτά.

Όλα τα καλά τού κόσμου έχω εν τη Αυστραλία,

τα παιδιά και τα εγγόνια ριζωμένα εδώ,

βίος ομαλός εν γένει, αγαθά εν αφθονία.

Ως ξεριζωμένος θάμνος παραμένω εγώ!...

...................................................................