Τιποτόφρων

Καλός με όλους ο Κωστής, φιλήσυχος και προσηνής,

μονάχα τη δουλίτσα του, το σίγουρο σπιτάκι του,

τα λόγια πάντα λιγοστά, ακίνδυνα και γλυκερά,

η μόνη σκέψη το πρωί πώς να περάσει πιο καλά.

Συνάδελφοι και διάλογοι και γνώμες και σχολιασμοί,

μα ο Κωστής ουδέτερος, «δεν ξέρω και δεν άκουσα»,

κουβέντες «έχει ο θεός» και «τι ωραίος ο καιρός»,

«υγεία να ’χουμε παιδιά», η μόνιμή του επωδός.

Στην τηλεόραση συχνά, κουζίνες και μαγειρικά,

τα τρέχοντα ασμάτια, αθλήματα, θεάματα,

αμέτοχος κι αδιάφορος για οποιαδήποτε κοινά,

το μόνο που τον αφορά αν η ομάδα του νικά.

Στο καφενείο ταχτικός, το τάβλι κι η κολτσίνα του

κι όταν αρχίζει να μιλά, μόνο για ζάρια και σπαθιά.

Οι γύρω του λαλίστατοι, και θέσεις για πολιτικά,

αυτός ακροατής απλός, δική του γνώμη ούτε μια.

Και ο Αντώνης ο μπεκρής, παρέα το ποτήρι του,

των λέξεων μελετητής, των πάντων άτεγκτος κριτής,

για τον καθένα έχει βρει παρώνυμα περιωπής,

με του κρασιού το άλλοθι, κακεντρεχής και ασεβής.

Μόλις θα δει από μακριά με τη θολή του τη ματιά

να πλησιάζει γελαστός ο «μόνο ζάρια και σπαθιά»,

χαμογελάει μοχθηρά και σαν καλός εκφωνητής

τον αναγγέλλει στους λοιπούς: ο τιποτόφρων ο Κωστής.