Η αλυσίδα τού αϊτού

 

Αιχμάλωτος αϊτός, δεμένος,

δε σταματά να προσπαθεί,

το ξέρει είναι σκλαβωμένος,

με πάθος λευτεριά ποθεί.    

Στα πόδια του η αλυσίδα

καθηλωμένο τον κρατά,  

δε χάνει όμως την ελπίδα

και τακτικά φτεροκοπά.

Πιστεύει πως μπορεί να σπάσει

τα σιδερένια του δεσμά,

στα ύψη του να ξαναφτάσει,

εκεί στ’ αδούλωτα βουνά.

Καιρός περνούσε, κι ο δυνάστης

κάποτε σκέφτηκε αλλιώς,

να ήταν ίσως από λύπη;

να ήταν άλλος ο σκοπός;

Το αποφάσισε τη νύχτα

κι ήρθε το άλλο πρωινό,

ξεκίνησε να λευτερώσει

τον ασυμβίβαστο αϊτό.

Του έβγαλε την αλυσίδα –  

ήταν η πρώτη του φορά –

και καρτερούσε πώς θ’ ανοίξει

λευτερωμένος τα φτερά.

Στη θέση του ο σκλαβωμένος·

δεν κάνει κίνηση καμιά,

αν και λυμένος, δεν πετάει,

κι έχει αδιάφορη ματιά.

Τον παίρνει εκείνος, τον σηκώνει,

προς τα ψηλά τον απωθεί,

κρατιέται ο αϊτός για λίγο

και πέφτει άβουλος στη γη.

Μέχρι και χτες φτεροκοπούσε,

αγωνιζόταν να λυθεί,

τώρα χωρίς την αλυσίδα

δε θέλει πια να υψωθεί.

Τη νύχτα πέθανε η ελπίδα,

στη σκέψη τίποτα καλό.

Από τα πόδια η αλυσίδα

πέρασε μέσα στο μυαλό…

(Απόδοση ενός παλιού παραμυθιού)