Ογδονταεννιά ο γερο-Νότης,
δυο χρόνια δίχως λογική,
θολές οι λιγοστές κουβέντες με
μια φωνή αναιμική.
Ο γιος του στα εξηνταδύο, αν
και ο χρόνος του λειψός,
όσο μπορεί τον συντροφεύει,
του είναι πάντα στοργικός.
Στις ασυνάρτητες προτάσεις
κάτι σωστό αναζητά,
με κάποιες λέξεις τού πατέρα
σχήματα στήνει λογικά,
του απαντά με καλοσύνη, δε
χάνει την υπομονή,
κι εκείνος δείχνει να τη
θέλει την άλογη συμμετοχή.
Κάποτε κάνει κάποιο βήμα,
έστω για ένα-δυο λεπτά
ο γερο-Νότης καταφέρνει και
απαντάει λογικά,
ύστερα χάνεται και πάλι ή
προτιμάει τη σιωπή,
το πρόσωπό του σκυθρωπιάζει,
σαν κάτι να τον ενοχλεί.
Και σήμερα, με άλλη όψη, για
μία λέξη πολεμά,
δυο συλλαβές ανακατώνει,
πότε το να, πότε το μα.
Και μια στιγμή το καταφέρνει
«μάνα μου, μάνα» με φωνή!
Τρέχουν τα δάκρυα ποτάμι. Κι
ύστερα μένει στη σιωπή.
