Αμέτρητα τα αίσχη τού
σατράπη,
για την πατρίδα
καταστροφικός,
μα οι τελάληδες
υμνολογίες,
κι ο κόσμος, σαν σε
νάρκη, δεκτικός.
Ο κόμπος όμως έφτασε στο
χτένι,
ξυπνάει επιτέλους ο
λαός,
σαν κάποτε στους
δρόμους ξαναβγαίνει
και απαιτεί να γίνει
τιμωρός.
Στο δικαστήριο της
σατραπείας
τώρα ελεύθερα οι
μάρτυρες μιλούν·
το βάθος φοβερό τής
ανομίας
και οι υπήκοοι
αγανακτούν.
Μαζί με του σατράπη την
παρέα
και άλλοι τετρακόσιοι
συνεργοί·
αυτοί που όλα τά
’δειχναν ωραία
και είχανε χοντρή την
αμοιβή.
Στη δίκη ξεσκεπάστηκαν τα
πάντα·
το πόσο ήσαν όλοι τους
αισχροί.
Γι’ αυτά τα αδιανόητα
συμβάντα
τους πρέπει μια καμπάνα
ηχηρή:
Κατάσχεση η πρώτη
τιμωρία·
ο πλούτος τους να τους
αφαιρεθεί.
Και δεύτερη ποινή η
εξορία·
η φάρα τους να μη
ξαναφανεί.
