Χωριό

                                                                                       στον Κοσμά

Αθήνα, χρόνια στου μετρό τα φωτεινά σκοτάδια,

πορείες, στάσεις και πλακάτ και μαγαζιά ρημάδια,

μολότοφ, κλούβες, εμπρησμοί, τα γκλομπ και τα φορεία,

χαμένες ώρες τρόλεϊ, ταξί, λεωφορεία.

Και πήρα την απόφαση τα πάντα να τα σπρώξω,

να φύγω πίσω στα βουνά, τα χρόνια μου να σώσω,

εξηνταπέντε πέρασαν, άραγε πόσα μένουν,

οι μέρες πια αβέβαιες ποιος ξέρει τι θα φέρουν.

Οι απαιτήσεις μου μικρές, στη φτώχεια γεννημένος,

με μέτρο όλα στη ζωή, στα λίγα μαθημένος,

ένα σπιτάκι πατρικό στους δυο μας περισσεύει

και μέσα στην απλότητα τις μνήμες ζωντανεύει.

Ζωή μ’ ανθρώπινους ρυθμούς μες στο μικρό χωριό μου

και γρήγορα ανακάλυψα τον άλλο εαυτό μου,

που ΤΩΡΑ βλέπει τα βουνά, τα βράχια και τα δάση,

τυφλά ριγμένος στη δουλειά τα είχα όλα διαγράψει.

«Ακούω τα πεύκα να βογκούν και τις οξιές να βάζουν»¹

και στέκομαι ν’ αφουγκραστώ, τι λεν, σαν κουβεντιάζουν,

γυρνώ στα χρόνια τα παλιά, στα σχολικά βιβλία,

βγαίνει μπροστά μου ζωντανή τού τόπου η ιστορία.

Οι χείμαρροι, τ’ ακρόκρημνα, τ’ αηδόνια, τα γεράκια,

γεφύρια ομορφόχτιστα, πέτρινα μονοπάτια

και χίλιες άλλες ζωγραφιές στον τόπο αυτό με δένουν,

τα μάτια όπου κι αν γυρνώ, ποτέ τους δε χορταίνουν.

Και δίπλα μου οι χωριανοί καλόγνωμοι, πηγαίοι,

ζεστές οι καλημέρες μας, όλοι αγαπημένοι,

απλή κυλάει η ζωή κι ας φεύγουνε τα χρόνια,

μες στην καρδιά μας γρήγορα τα λιώνουμε τα χιόνια.

                                1. Στίχος από δημοτικό τραγούδι.