Μια αληθινή ιστορία, 1950
Το νέο έτρεξε αμέσως,
έφτασε σ’ όλο το χωριό,
θα παντρευτεί και η
Στεριάνω· μεγάλο είπαν τυχερό.
Και παίρνει ένα
παλληκάρι, το δουλευτάρη Νικολή!
Ζηλέψανε πολλά κορίτσια
που θα τον ήθελαν πολύ.
Ήτανε άσχημη η Στεριάνω,
βάσανο είχαν φανερό,
δεν περιμέναν οι γονείς
της να βρούνε κάποτε γαμπρό.
Κι εκεί που δεν υπήρχε
ελπίδα, μόνος του ήρθε ο Νικολής,
και ούτε ήθελε και
προίκα· ήταν περήφανος κι ευθύς.
Βάλανε τη ζωή μπροστά
τους, γίναν ζευγάρι ταιριαστό
με σύμπνοια κι
εμπιστοσύνη, στης εργασίας το σκοπό
πρωί-πρωί στα κτήματά
τους με όρεξη για τη δουλειά,
μαζί σε όλες τις ανάγκες,
στο σπιτικό τους η χαρά.
Ένα ζευγάρι ζηλεμένο,
ήσυχο μέσα στον καιρό,
όλα τα χρόνια μονιασμένο,
το ξέραν όλοι στο χωριό.
Μα δε σταμάτησαν ποτέ
τους να σχολιάζουνε πολλοί
για την ασχήμια τής
Στεριάνως, του Νικολή την εκλογή.
Και μία μέρα ο Μακούλης
με τα γελοία χωρατά,
απρόκλητα στο καφενείο
πέταξε τη χοντροκοπιά:
«Αυτήν την άσχημη
γυναίκα, πώς την αντέχεις, Νικολή,
εσένα που σε θέλαν τόσες;
είναι παράξενο πολύ!».
Ο Νικολής χαμογελώντας,
χωρίς ενόχληση καμιά,
σίγουρος μέσα του για
όλα, του αποκρίθηκε απλά:
«Αν είχες τα δικά μου
μάτια, θα ήξερες το μυστικό·
σαν τη Στεριάνω δεν είν’
άλλη μέσα σε όλο το χωριό».
