«Καλλιτέχνες» και
άλλοι δονούν τους αιθέρες,
με προπέτεια
βγαίνουν και νύχτες και μέρες,
στην εξαίσια γλώσσα
μας ρίχνουν κοτρώνες
και με ρύπους …κοσμούν
ερτζιανά και οθόνες.
Σε φτωχά και σε
πλούσια σπίτια εισβάλλουν,
αδιακρίτως μικρούς
και μεγάλους προσβάλλουν.
Και αντί να τους
βάλουν στο στόμα πιπέρι,
από δω κι από κει
τούς προτείνουν το χέρι.
«Διανοούμενος»,
χρόνια, τα Λύκεια βρίζει,
σε πολλούς μιμητές
δρόμο έχει ανοίξει
και ασμάτια πλείστα
με ύβρεις στολίζουν,
των χειρίστων
στρατώνων τα ήθη κομίζουν,
με σουσούμια
πανάσχημα μας μυκτηρίζουν
και την Τέχνη
αδίστακτα την ευτελίζουν.
Των συμβάσεων λεν
τα δεσμά έχουν σπάσει
και τα όμορφα ήθη
τα έχουν ρημάξει,
ως «ελεύθεροι» πια,
πότε θέλουν κοάζουν,
πότε θέλουν γρυλίζουν,
πότε θέλουν κραυγάζουν.
Δικαιούνται βεβαίως
να γράφουν βιβλία,
να γεμίζουν σελίδες
με λόγια αχρεία,
με γηπέδων πανάθλιες
βωμολοχίες,
χυδαιότητες, λάσπη,
βαριές λοιδορίες.
Μα να φέρνουν
μπροστά μας την κάθε ασχήμια
και να θέλουν αυτό
να το λένε αλήθεια –
φασισμός
απροκάλυπτος άνευ ορίων,
εισβολή τεχνοκτόνων
βανδάλων γελοίων.
