– Μια ταραχή, σαν τη βλέπω
κοντά μου,
λέξεις
μού βγαίνουν για κείνη θερμές,
άβολα
νιώθω σαν φεύγει μακριά μου
κι
όλο γυρνώ στις κουβέντες τού χτες.
Όταν
οι ώρες μου γίνονται άδειες,
μέσα
στη σκέψη, εκείνη ζητώ,
δίπλα
μου βρίσκονται όμορφες άλλες,
τίποτα
μέσα μου, σαν τις κοιτώ.
Αν
κάποια λύπη σκληρά με πλευρίσει,
παραμυθία
εκείνης ποθώ,
κι
αν ευτυχία γλυκά με κεντρίσει,
μόνο
σε κείνη κρυφά να την πω.
Άραγε
είναι στ’ αλήθεια πηγαίος
έρωτας
γνήσιος, πραγματικός;
θα
παραμείνει για πάντα ακμαίος
και
στη ζωή μας σωστός οδηγός;
– Μάντης κανείς δεν
υπάρχει να κρίνει,
πού
θα τραβήξει ο κάθε δεσμός,
ένας
και μόνο απάντηση δίνει:
Είναι
ο άτεγκτος χρόνος. Να είναι θεός;
