Αμοιβή

Δε μου μιλάει η κυρα-Ζωή, 

μονάχα με το βλέμμα καλημέρα,   

στην ίδια θέση περιμένει το πρωί

μαζί να περπατήσουμε πιο πέρα.

Τα βήματα μικρά, διστακτικά,

το βάρος της απάνω μου πεσμένο,

τα χέρια της λεπτά, γεροντικά,

το ένα πόδι μισονεκρωμένο.

Δε μου μιλάει η κυρα-Ζωή, 

δυο μήνες έν’ αγγείο βουλωμένο,

η άσκησή της το πρωί με προσοχή

ν’ αλλάξουμε αυτό το πεπρωμένο.

Και ύστερα με λέξεις την κρατώ,

το ξέρω πως πολλά καταλαβαίνει,

τα μάτια της μου λεν ευχαριστώ,

με καίει που τη βλέπω λυπημένη.

Του κόπου μου σημάδια φανερά,

προσπάθεια πολλή να τη στηρίζω,

αρχίζουν να πονούνε τα πλευρά,

μα είναι χρέος μου να συνεχίζω.

Τη νύχτα με μαλώνουν τα πλευρά,

ρωτούνε πώς θα βγει η άλλη μέρα,

μα σαν ξυπνήσω το πρωί, ξανά φτερά,

και σπεύδω στη θερμή της καλημέρα! 

…………………………………………………....

Από τις εμπειρίες λειτουργών τού προγράμματος

«βοήθεια στο σπίτι».