Κρυμμένα

 

–Περνούνε τα χρόνια, φωτιά κρυφοκαίει

κι ας μοιάζει σβηστή,

ο λόγος εκείνος που ήταν μαχαίρι,  

πληγή ανοιχτή.

Μεγάλος θυμός για μια λάθος λεξούλα,

οργή ανεξέλεγκτη δίχως φραγμό,

βαρύ πολυβόλο η γλώσσα εκείνη,

που είχε διαπρέψει σε λόγο γλυκό.

–Μα πώς απ’ τη γλύκα ξεπήδησε μίσος,

και άγριες λέξεις – μολύβι καυτό;

Πού βρέθηκε λάσπη πυκνή ν’ αναβλύσει,

εκεί που κυλούσε καθάριο νερό;

–Υπήρχε η λάσπη! Κρυμμένη στο βάθος,

αθέατη μες στο καθάριο νερό.

Και ήρθε η ώρα – τι κρίμα αλήθεια –

βαριά να θολώσει γυαλί λαμπερό!

Γι’ αυτό σε κλουβί να κρατάς τις λεξούλες,

μη δώσουν λαβή σε μεγάλους θυμούς,

μη βγει της κρυψώνας η άθλια λάσπη.

Να μη λιγοστέψεις τους λίγους καλούς.