Από
μικρά στο όπιο, με νόμο απαράβατο·
πρωτόγονη
η λύση.
Το
έχουνε για φάρμακο σε όλη τους τη ζήση.
Από
κοντά κι οι δάσκαλοι. Παμπάλαια συγγράμματα,
θεόπνευστη
σοφία:
Πανάκεια
το όπιο για όποια δυστυχία!
Εκείνος,
πνεύμα ανήσυχο, την έβρισκε παράξενη
τη
λύση τού οπίου,
και
ρώτησε, αστόχαστα, στην πρώτη Γυμνασίου.
Ξαφνιάστηκαν κι οργίστηκαν που είχε, μαθητής αυτός,
μια
τέτοιαν απορία.
Σκληρά
τον επιτίμησαν γι’ αυτήν τη βλασφημία.
Τα
χρόνια μεγαλώνανε και ούτε ξαναρώτησε.
Μονάχος
την αλήθεια:
Το
όπιο τους έριχνε σε κούφια παραμύθια.
Του
μίλησε κι ο θείος του που ήταν ανοιχτό μυαλό,
πολυταξιδεμένος.
Από
νωρίς ελεύθερος και απεξαρτημένος:
«Σωστή
’ναι η αλήθεια σου, μα δε μπορούν να την ακούν.
Να
μη την ξεστομίσεις.
Δε
θέλουν ερωτήματα, μισούν τις απαντήσεις».
Μα
εκείνος το διαλάλησε: Το όπιο το σταματώ,
δε
θέλω παραμύθια.
Τα
μάτια μας ν’ ανοίξουμε, να δούμε την αλήθεια.
Απόρησαν
οι χωριανοί. Πολλοί τον περιφρόνησαν
και
κάποιοι τον εξύβρισαν.
Μα
κάποιοι άλλοι λιγοστοί κρυφά τον επευφήμησαν.
