Ο επικήδειος

 

Διακεκριμένος ο νεκρός.

Ο κύριος ομιλητής προβεβλημένος,

ο λόγος του μεστός,

αξιοπρόσεκτα καλογραμμένος

για του νεκρού την παρρησία,

την ειλικρίνεια, το πάθος,

την περισσή ευαισθησία.

Τα τόνισε ο ομιλητής,

παρότι δεδομένος ψεύτης,

αναίσθητος, ιδιοτελής.

(Δακρύσανε και μερικοί·

για τα ωραία λόγια ίσως

ή για το λάλον θράσος ίσως.)

Νοημοσύνη;

 

Της δώσαν όνομα σπουδαίο·

νοημοσύνη τεχνητή!

Στην εξουσία αλγορίθμων

εκόντες άκοντες θνητοί.

Ταχύτατα, βιβλία νέα,

εικονικοί οι συγγραφείς,

Διδάκτορες σε δυο βδομάδες

συμπιλημάτων συρραφείς.

Τα έλεγαν μελλοντολόγοι·

νοημοσύνη τεχνητή,

θα «γράφουνε» λογοτεχνία

κι οι άψυχοι και οι κουτοί.

Βαρύγδουπος ο νέος όρος

νοημοσύνη τεχνητή.

Κι ας είχαν λέξεις τής αλήθειας:

Συνθετική λογοκλοπή.

Εκσυγχρονισμοί

 

Σκουριασμένα γρανάζια στου κράτους το μύλο

τον πολίτη αλέθανε με τα χαρτιά,

υπαλλήλων το ύφος σε άφηνε στύλο

αγχωμένος να μένεις ξανά στην ουρά.

Διαρκείς αλλαγές που τις λεν βελτιώσεις,

με τα νέα συστήματα των κινητών,

σε καλούν απαντήσεις σε γρίφους να δώσεις

με τα γκοβ και τα πιν μηνυμάτων γραπτών.

Στης προόδου το δρόμο χαρτιά αφημένα,

εργαλεία γινήκαμε των συσκευών.

Σε λαβύρινθους ψάχνονται τα δεδομένα,

το καινούριο μας άγχος μονίμως παρόν.

Ο αγορητής

 

Για κάποια δευτερεύοντα κορώνες ηχηρές,

τον τόνο σήκωσε για εθνικά ιδεώδη,

στους άλλους καταλόγισε προθέσεις πονηρές,

με άνεση αντιπαρήλθε τ’ ακανθώδη.

Θερμό ακροατήριο με χειροκροτητές,

οι κάμερες κατάλληλα στραμμένες,

στα Μέσα διθυραμβικοί γνωστοί αναλυτές,

οι συνειδήσεις χειραγωγημένες.

Άλλο παράσημο

 

Ηρωικός ο λοχαγός στην Τρεμπεσίνα,  

οι στρατιώτες του μαζί του εξορμούν.

Πανηγυρίζουν για τις νίκες, στην Αθήνα,

τους γίγαντες της Πίνδου εξυμνούν.

Στις κρίσεις τού σαρανταπέντε

αξιολόγηση των αξιωματικών.

Προαγωγές, παρασημοφορήσεις

η αμοιβή σωστών πολεμιστών.

Το όνομα του λοχαγού σβησμένο·

εμπάθεια ανώτερου μεγάλου;

ή έργο δοσιλογικού εσμού;

Το μέλλον στο στρατό ακυρωμένο.

Και βρήκε γρήγορα δουλειά αλλού.

Του ήρωα το παρελθόν δεν το γνωρίζουν

οι συνεργάτες του στη νέα του δουλειά,

μ’ από την πρώτη ώρα του τον ξεχωρίζουν·

είναι το ήθος κι η μεγάλη του καρδιά.

Δυο χρόνια· και στο δρόμο κάποια μέρα

πέντε διαβάτες σταματούν το λοχαγό,

τον αγκαλιάζουν, κάποιος φωνασκεί «αέρα»!

Ένα αιφνίδιο μελίσσι βουερό.

Μιλούνε ζωηρά, χειρονομούνε

συγκινημένοι οι παλιοί πολεμιστές,

το λοχαγό τους δείχνουν πόσο εκτιμούνε

και τις μεγάλες του υμνούνε αρετές.

Αυθόρμητοι και άδολοι φαντάροι

δεν ξέχασαν ποτέ το λοχαγό,

το ξέρουνε πως ήταν παλληκάρι.

Τα λόγια τους παράσημο ακριβό!

.....................................................................................

Γεώργιος Καραϊσκάκης: «Αξιωματικοί μου, τιμήν και Σταυρούς

από εκείνους όπου δίδουν οι άλλοι δεν έχει το έθνος να σας δώση.

Το βραβείον εκάστου θέλει είναι η αναμεταξύ τής συντροφιάς μας

ανωτέρα υπόληψις. Τούτο μάς φθάνει δια τώρα, και αν πρόκειται 

να πεθάνωμεν ακόμη».

Ανιδιοτελή λιθαράκια

 

Ελεεινό το Σύστημα στις πιο πολλές του εκδοχές,

κι ένας πολίτης νουνεχής για όλα νιώθει ενοχές

που κάθεται αμέτοχος χωρίς να κάνει τίποτα,          

κοιτώντας τούς τυχάρπαστους να φέρονται ασύδοτα.

Και πήρε την απόφαση να βγει απ’ την απάθεια,

σ’ αυτό το φαύλο Σύστημα να κάνει μια προσπάθεια.

Με λόγια επαινετικά στο Κόμμα τον δεχτήκανε,

τις θέσεις που διατύπωσε ελκυστικές τις βρήκανε.

Συσκέψεις και συνέδρια, αυτός σε ετοιμότητα

να θέτει τα ζητήματα για τη σωστή ποιότητα.

Μιλούσε για υπάρχοντα υπόγεια συμφέροντα

υποκριτών που κόπτονταν για τίμια και δέοντα.

Αυτήν την παρρησία του πολλοί την εκτιμήσανε,

τη θετική του συμβολή στελέχη την τονίσανε.

Βέβαια στα συνέδρια παρέμεναν τα θέματα,

οι διακηρύξεις ηχηρές, παράλληλα τα ψέματα.

Ελάχιστα κατάφερε, μα δεν αποθαρρύνθηκε,

κι αν κάποιοι τον προγκίξανε, εκείνος δεν πτοήθηκε.

Δε σταματά να προσπαθεί κι ας έχει τα χρονάκια του.

Έστω μικρή, δικαίωση τα λίγα λιθαράκια του.

Υπό διωγμόν

 

Μικρό το διαμέρισμα, λίγος ο ήλιος του,

φθηνό το ενοίκιο, να βολευτούνε.

Για δυο-τρία χρόνια θα μείνουνε είπανε

και κάποια στιγμή σε δικό τους θα μπούνε.

Τα χρόνια κυλήσανε πλήθος τα δίσεκτα,

χορτάσανε διάφορα έωλα λόγια.

Μνημόνια είπανε και αναπόφευκτα,

κουμάντο εγχώρια ξένα λαμόγια.

Μικρό το διαμέρισμα, έγινε μόνιμο,

φθηνό το ενοίκιο δεν είναι τώρα,

τα χρόνια κοντεύουν να γίνουνε είκοσι.

Και νιώθουν πως γίνανε βάρος στη χώρα.