Των βλεμμάτων οι λέξεις καθάριο σημάδι,
και με βήμα ταχύ στην κρυφή ρεματιά,
μοναχός στο στενό γκριζωπό μονοπάτι,
φιλικό το βουνό, ζωντανή ζωγραφιά.
Στης ιτιάς την κρυψώνα, εκείνη ολόρθη,
είχε φτάσει γοργά απ’ την άλλη πλαγιά.
Αστραπές μες στα μάτια, φλεγόμενοι πόθοι
στο γλυκόλαλο γέλιο, σε χέρια λευκά.
Λατρεμένες κουβέντες, νοήματα πλήρη,
οι ψυχές και τα σώματα αρμονικά,
μες στην άλεκτη ώρα, στου νου μας τη δίνη,
η μικρή ευτοπία μας μια αγκαλιά.
Των δρυών η σκιά, του ελάτου οι νότες,
το αφόβιστο πάτημα του ζαρκαδιού,
η αρχαία πηγή στη σχισμάδα τού βράχου,
το παιχνίδισμα – ζύγιασμα του γερακιού,
των χρωμάτων οι φλέβες μες στ’ άσπρα λιθάρια.
Πανδαισία εικόνων στο φως τ’ ουρανού.
Ευφορίας σιωπή μες στον ήμερο Μάη
κι ένας ώριμος όρκος με χέρια πλεχτά,
των βλεμμάτων οι λέξεις καθάριο σημάδι,
στη δική μας αλήθεια δικά μας κλειδιά.
