Χειμώνα κρατάς την αυγή σου, Απρίλη,
εδώ στα τοπία μου τα ορεινά,
μα γρήγορα φέρνεις το γέλιο στα χείλη,
του κόσμου η νιότη μαζί σου ξυπνά.
Τα δέντρα που δε γελαστήκαν το Μάρτη
κι αντέξανε χιόνια και μέρες υγρές,
λουλούδια απλώνουν στου χρόνου το χάρτη,
ολάνθιστα, μοιάζουν πλατιές αγκαλιές.
Με βιάση στο νέκταρ οι μέλισσες τώρα
πετούν να προλάβουν το ήμερο φως,
ακάματες μέχρι την ύστατη ώρα
στο νου τους ο ένας κοινός τους σκοπός.
Φωλιές τα πουλιά βιαστικά ξαναχτίζουν,
στον κόσμο να φέρουν καινούρια ζωή,
με νότες λυκαύγιες μας το θυμίζουν:
Ο έρωτας δίνει μιαν άλλη αρχή.
Απρίλη, χαμόγελα χίλια μάς φέρνεις,
τη θλίψη μάς σβήνεις του γκρίζου καιρού,
ελπίδες φτερώνεις, καρδιές ανασταίνεις,
και πλέουμε πια στ’ ανοιχτά τ’ ουρανού.
